#1.

   Sobotnie poranki zazwyczaj skłaniały go do niepotrzebnych refleksji. Budził się niemal z samego rana, będąc już przyzwyczajonym do takiego trybu życia. W końcu do pracy musiał budzić się jeszcze wcześniej. W weekendy zazwyczaj pozwalał sobie na tę dodatkową godzinę snu. Nie lubił jednak marnować swojego czasu. Był osobą produktywną, która wszystko chciała zrobić jak najszybciej, a jego perfekcjonizm sprawiał, że wykonywane czynności przeciągały się w czasie. Wczesne wstawanie było więc wymagane, jeśli chciał mieć wolne popołudnie albo wieczór. Niemniej jednak pojawiał się problem niepotrzebnych myśli, które zawsze kręciły się po jego umyśle, jeśli tylko nie był czymś zajęty. Nowy dom, nowa okolica i nowa sytuacja w której się znalazł sprawiały, że myślał długo i intensywnie nad tym, czy w ogóle uda mu się w tym wszystkim jakoś odnaleźć. W końcu przed oświadczynami i przed zamieszkaniem z Benjaminem nie docierało do niego, że zakończy jeden etap swojego życia, a rozpocznie kolejny. Pomimo trzydziestu lat na karku ciągle czuł się jak nastolatek, jakby cała ta dorosłość go jeszcze nie dotyczyła. I właśnie podczas takich sobotnich poranków dochodził do wniosku, że owa dorosłość kopnęła go w tyłek.
   Oczywiście w ogóle mu to nie przeszkadzało. Cieszył się z tego nowego etapu, który miał zamiar rozpocząć z Benjaminem. W przeciwnym wypadku na pewno by się tu nie znaleźli. Wszystko to było jednak dla niego nowe, niezbadane i niewiadome. W końcu przez większość swojego życia nawet nie sądził, że może skończyć z kimkolwiek.
   Obecna sytuacja bardzo mu jednak odpowiadała. Nie miał zamiaru narzekać na to, że póki co wszystko układało się tak jak powinno. Zarówno on, jak i Benjamin mieli zapewnioną pracę, więc nie musieli martwić się o swoje finanse. Dodatkowo nie mieli poważniejszych problemów w swoim związku. Uważał, że lepiej trafić przecież nie mógł. Problem pojawiał się jednak w tym, czy w ogóle się odnajdzie, ale w końcu z podobnymi obawami mierzyło się większość społeczeństwa.
   Wstał z łóżka, nie chcąc budzić śpiącego Benjamina, wiedział bowiem, że mężczyzna też miał swoją pracę i pewnie był zmęczony i chciał odespać. Nie dziwił mu się. Skierował się prosto do kuchni, gdzie też zaczął robić śniadanie i kawę. Nie zależało mu na jedzeniu tak bardzo jak na wypiciu świeżej kawy. Musiał się rozbudzić i bez kawy był czasami nie do zniesienia. Przygotował śniadanie i zaparzył kawę sobie i Benjaminowi, po czym skierował się do sypialni i położył tacę z jedzeniem na komodzie, a sam usiadł na łóżku.

   Cóż, Luke nie był mistrzem kuchni i nawet u nich w domu to Benjamin królował w kuchni. Luke nawet jeśli chciał, to nie miał co konkurować z narzeczonym. Z resztą nawet nie potrafił gotować. Oczywiście nie był ofiarą i coś tam mu wychodziło, jednakże skoro już miał w domu szefa kuchni, to miał zamiar z tego korzystać. Dzięki temu mógł sobie pozwolić na najlepsze dania, nie musząc płacić przy tym dużych pieniędzy. Mógł się najeść dobrze i do tego całkiem tanio. On był dziennikarzem i potrafił jedynie pisać na komputerze, co jak wiadomo niewiele może się przydać. Ale nauczył się robić całkiem niezłą kawę, co też właśnie wykorzystał.
   Z lekkim uśmiechem na ustach przyglądał się, jak Ben się budzi. W takich chwilach jak ta, docierało do niego, że dobrze było budzić się i zasypiać, mając świadomość że obok leży ktoś inny. Obecność Benjamina wydawała się mu już niemal naturalna. Nie mógł już nawet wyobrazić sobie, że mogłoby być inaczej.
   – Nie spodziewałeś się, że ogarnę gdzie mamy kuchnię? – zapytał żartując. No faktycznie, nie często zdarzało się, że serwował śniadanie do łóżka. Takie coś chyba jeszcze w ogóle nie miało miejsca, ale w sumie stwierdził, że skoro jego życie się zmienia, to warto byłoby zainwestować w jakieś nowe gesty czy też nawyki. Nie chciał co prawda przyzwyczajać mężczyzny do takich śniadań, bo pewnie nie zawsze nadarzy się okazja, niemniej jednak biorąc pod uwagę, że to Ben dla nich gotował, to Luke chciał się nieco odwdzięczyć i zrobić to, czego nie potrafiłby zepsuć – kawy i kanapek.
   Uśmiechnął się szerzej.
   – Nie przejmuj się, teraz większość dnia mamy dla siebie – stwierdził, pijąc łyk swojej kawy. Nadal był lekko przymulony i nie za bardzo mógł pozbierać swoje myśli, wiedział jednak, że coś będą musieli zrobić. Cmoknął go przy okazji, po czym wstał i skierował się do szafy, by ogarnąć, co na siebie włożyć.

   Luke rzadko dawał popisy w kuchni, ale bardzo lubił obserwować jak kręci się po niej Benjamin. Było coś pociągającego w widoku mężczyzny w kuchni, zwłaszcza gdy ten czuł się w tym miejscu pewnie i wiedział, co robił. Przez większość czasu udawał jednak, że nie podgląda ukochanego, żeby nie dawać mu aż takiej satysfakcji. Lubił się z nim droczyć. Benjamin mógł być jednak pewny, że poza nim Luke świata nie widział. Nie wyobrażał sobie życia z kimś innym.
   Z czasem bywało różnie. Raz mieli go dla siebie całkiem sporo, ale zdarzały się też takie dni, w których mieli go niewiele. Obaj pracowali, mieli swoje sprawy na głowie, które nie zawsze pozwalały im się później zająć sobą nawzajem. Niemniej jednak Luke nie uważał tego za nic złego. Dzięki takim dniom wyczekiwał tych wolnych chwil z Benjaminem jeszcze bardziej.
   – Cieszę się, następnym razem zaszaleję i zrobię jajecznicę – zaśmiał się, stojąc przy otwartej szafie. Nie był strojnisiem i raczej daleko było mu do osoby, która miała dużo ubrań. Stawiał przede wszystkim na wygodę, ale oczywiście nie obrażał się, jeśli wygoda szła w parze z ładnym wyglądem. Nie lubił jednak kolekcjonować ubrań, które ubierze raz i będą się one marnować w szafie. Był raczej jednym z tych, którzy lubili zakładać ubranka kilka razy. Nawet u niego zdarzało się, że po domu chodził przez tydzień w jednym i tym samym.
   – W soboty gazeta jest zamknięta, teoretycznie mogę pracować w domu i coś napisać, ale mogę się też przyglądać jak się lenisz – odpowiedział. Nie miał większych planów na dzisiejszy dzień, chociaż niewykluczone, że pojedzie na jakieś zakupy, żeby lodówka nie zaczęła zbyt szybko świecić pustkami. W ciągu tygodnia raczej nie będą mieli okazji na zrobienie zakupów.
   Uśmiechnął się, widząc jak Benjamin go obejmuje. Uwielbiał czuć jego ciało blisko swojego, czuł się wtedy bezpiecznie i przyjemnie.
   – Też lubię mieć cię blisko – uśmiechnął się.

Dorosłość była wymagającym etapem. Tak naprawdę nikt nikogo nie przygotowywał na to, co może się wydarzyć. Dzieci i młodzi ludzie wyobrażali sobie cudowne chwile, jednakże rzeczywistość nie była taka kolorowa. Oczywiście Luke uważał, że nie było źle. Nie miał co prawda konkretnej opinii, bo każdy kolejny dzień przynosił nowe problemy i nowe pozytywne niespodzianki. Była to jedna wielka niewiadoma i czasami było tak, że mężczyzna nie chciał wstawać kolejnego dnia z łóżka, oraz takie w które nie mógł się już tego doczekać, wiedząc że czego go coś wspaniałego. Dodatkowym plusem każdego poranka było to, że mógł się budzić obok Benjamina i pewnie jeszcze te kilka lat temu śmiałby się z tej swojej ckliwości, ale podobało mu się to. Do czasu poznania mężczyzny uważał bowiem, że związki i romanse nie są dla niego. Nie potrzebował ich do szczęścia, ale poznanie Parhama wywróciło wszystko do góry nogami.
   – W sumie możemy… – stwierdził, przygryzając lekko dolną wargę. Odpoczynek i lenistwo na pewno by mu dobrze zrobiło. Sam uważał, że ostatnimi czasy się przepracowywał. Nie chciał znienawidzić swojej pracy, bo bardzo lubił dziennikarstwo i pisanie do gazety. Miał jednak wrażenie, że im dłużej oddaje się pracoholizmowi, tym bardziej wszystkiego mu się odechciewa, przez co staje się bardziej wykończony i rozdrażniony.
   Uśmiechnął się lekko, obserwując z odrobiną niezadowolenia, jak jego narzeczony odchodzi do łazienki. Sam z początku nie miał zamiaru ulegać, więc zaczął rzucać wybrane ubrania na łóżko, po czym zjadł kanapkę, bo sam był głodny. W końcu jednak skierował się do tej łazienki.
   – Wydaje mi się, że doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że jak tak do mnie mrugasz, to wiesz że pójdę za tobą – stwierdził, zdejmując podkoszulek, który miał na sobie. Osobiście nie lubił stać pod prysznicem, bo był niesamowicie wygodnicki, więc kąpiel w wannie była czymś dla niego, no ale w tym wypadku mógł się poświęcić. Podszedł do mężczyzny i przyległ do jego ciała tak blisko, jak tylko mógł.

   Było coś przyjemnego we wspólnych prysznicach i kąpielach. Być może chodziło o możliwość bliskiego obcowania z drugim człowiekiem. Każdy tego potrzebował, nawet jeśli uważał że było inaczej, a już w szczególności jeśli trafiło się na tą szczególną osobę, z którą chciało się spędzić resztę życia. Luke dalej nie mógł uwierzyć, że był zaręczony. Było to tak samo nierealne, jak to że teraz mieszkał ze swoim narzeczonym.
   Powoli i ostrożnie otworzył drzwi do kabiny i wszedł do środka. Wbrew pozorom dużo wypadków domowych miało miejsce właśnie w łazience pod prysznicem. Można się było przecież poślizgnąć! Na szczęście nic złego się nie stało.
   Widok nagiego ciała swojego narzeczonego zawsze poprawiał mu humor. Nie było chyba lepszego widoku niż nagie ciało. Z wiadomych przyczyn Luke najbardziej lubił oglądać nagich mężczyzn, bo kobiety nigdy go specjalnie nie interesowały. Benjamin był przystojnym, dobrze zbudowanym i inteligentnym facetem. Gdyby Luke prowadził jakiś zeszycik, w którym miałby wypisane cechy idealnego kandydata na partnera, to ciemnowłosy spełniałby większość (o ile nie wszystkie) z wymogów.
   – No oczywiście, że nie miałeś – uśmiechnął się. On tam wiedział swoje. Również cieszył się z tego miejsca. Długo bowiem szukali idealnego gniazdka, bo jednak wiele musieli odrzucić ze względu na wysoką cenę wynajmu. No i mieli szczęście, że tak kręcili nosem, bo obecne lokum bardzo im odpowiadało. Cierpliwie poczekał, aż mężczyzna się odwróci i nawet udawał, że nie zwrócił uwagi na tę jego kuszącą męskość, która się tak nieumyślnie o niego otarła. Uśmiechnął się i już miał przygryźć wargę, co w sumie robił tak często, że bał się że w końcu ją sobie odgryzie, ale nie było mu dane, ponieważ Benjamin zaczął go całować. A on oczywiście nie protestował, przysunął się jednak bliżej, sunąc dłońmi po ciele mężczyzny zatrzymując się dopiero na wysokości jego bioder. Ręce niemal automatycznie chciały ściągać bieliznę, ale Benjamin jej już na sobie nie miał.

   Nie miał problemów z nagością innych osób. Swoją również, chociaż pewnie nie byłby w stanie rozebrać się do naga przy nieznajomych mu osobach. Niemniej jednak nie był osobą, która zwróciłaby komukolwiek uwagę, że odsłania za dużo ciała. Było wręcz przeciwnie. Uważał, że ciało człowieka było najdoskonalsze nawet jeśli pojawiały się na nim zmarszczki i inne ozdoby. Oczywiście wizja starości też powoli zaczęła wkradać się mu w myśli. Skończył on już trzydzieści lat, co było dla niego pewnego rodzaju krokiem milowym. Nie takim dużym jak zaręczenie się, ale niewątpliwie nie dało się przejść obok niego obojętnie. Z tego względu również o siebie dbał. Ćwiczył, jadał zdrowo, unikając śmieciowego jedzenia. Nie było to trudne, bo miał kucharza w domu, który pod tym względem bardzo o niego dbał.