4. Questa mattina mi sono alzato, o bella, ciao!

5.

ubrany w jakieś zwykłe szare dresiki, bluza pewnie z logo uczelni

Mógłby w San Vicenzo zostać dłużej, tylko musiał pracować i chodzić na zajęcia. Lubił San Francisco, tutaj się wychował. Jednak przy każdej możliwej okazji chętnie wracał do Włoch. Tam wszystko było inne, odmienny klimat. Poza tym musiał przyznać, że ostatni wyjazd mógł zaliczyć do bardziej udanych. W końcu zabrał ze sobą Josha, który mógł zobaczyć jego ulubione miejsca.
Swoją drogą śmieszna sprawa, niedawno skakali sobie z Plantem do gardeł, a teraz praktycznie nie potrafili się od siebie odlepić. Craine podkochiwał się w nim już za czasów szkolnych, jednak Josh za każdym razem wylewał mu kubeł zimnej wody na łeb. Po akcji z heroiną zbliżyli się do siebie niesamowicie. Teraz Isaiah się wydawało, jakby był w trakcie miesiąca miodowego. Przecież to określenie jest dość popularne jeśli chodzi o świeże związki, prawda?
Mniejsza, ledwo wstał to zobaczył, że ma wiadomość od kuzynki. Rossa zapowiedziała, że wpadnie do niego. Zdążył jedynie wziąć prysznic zanim usłyszał dźwięk dzwonka do drzwi.
- Ciao bella! Mi sei mancato! - odezwał się do niej serdecznie, kiedy otworzył drzwi.Była dla niego, jak siostra! Przyciągnął dziewczynę do siebie, przytulił mocno i wycałował policzki. Poza tym przy niej mógł mówić w ojczystym języku!

#1

outfit
Mateczka Rossy była bardzo spokojną osobą, nawet nie zwracała uwagi na to kiedy brunetka wychodziła z domu i wracała. Zdążyła już zrozumieć, że mała Rossa nie jest już wcale taka mała i skoro za niecały rok miała pozostać sama w San Francisco to nie mogła kontrolować jej bez przerwy. Nawet nie wiedziała, że mogła tak wcześnie wstać z rańca! Miała niesamowicie dużo energii, o ironio, pewnie i tak skończy się na szybkim leniu w środku dnia. No i nawet zaraz po wyjściu z mieszkania i po nakarmieniu papugi zaczęła potężnie ziewać. Wzięła przed wyjściem jeszcze leki na narkolepsję, żeby nie było, że zapomniała znowu i usnęła w autobusie lub uberze. Właśnie, podjechała uberem do mieszkania kuzyna i zacierając ręce zadzwoniła do jego drzwi. Pamiętała, że mówił coś o tym iż mieszkał ze współlokatorem. Miała nadzieję, że się dobrze zachowywali.
- Cugino! Mi sei mancato anche tu! - włoski akcent jej nie zanikł mimo iż mieszkała od kilku lat w Ameryce. To samo mogła powiedzieć o Isaiah'u, który wyglądał jakby wyszedł właśnie spod prysznica. Przytuliła go mocno i roześmiała się głośno. No trochę się nie widzieli.
- Spero di non aver interrotto il mio bagno - rzuciła odsuwając się na moment od niego i przyglądając mu się dokładnie. No wyglądał zdecydowanie lepiej. Jakby coś wyjątkowego się wydarzyło i rozświetliło tą jego buźkę. Poczochrała go po głowie z uśmiechem na ustach. Ah ten jej kuzyn, prawie jak brat. Nawet lepszy!

Rodzice dawali mu sporo swobody w młodym wieku, mimo wszystko Isaiah nie testował ich cierpliwości. Nawet teraz, kiedy przyjechali z Joshem na weekend to stosował się do wszelkich zasad, które panowały w domu. Mniejsza, znał swoją cioteczkę i wiedział, że gdyby mogła to trzymałaby córkę pod kloszem w obawie, że jej się coś stanie. No ale najwidoczniej w końcu przyjęła, że Rossa jest już dorosła.
Uśmiechnął się szeroko słysząc jej piękny włoski akcent. Dawało im to namiastkę domu! Trzymał ją jeszcze chwilę w objęciach, długo się nie widzieli to musi się nacieszyć kuzyneczką. Poza tym miał naprawdę dobry humor, normalnie był wesołkiem, a ostatnio to już szczególnie.
- No, no. Ho appena finito di fare un bagno. - pachniało od niego jeszcze żelem pod prysznic do tego miał wilgotne włosy. - Napijesz się czegoś? - zapytał już kończąc na chwilę włoskie pogaduszki. Zaśmiał się, kiedy zmierzwiła mu włosy.
- Opowiadaj co u Ciebie! Jak się miewa zia? - zapytał ciągnąc dziewczynę w kierunku ławy w kuchni. Josha akurat nie było, miał chyba pojechać na zakupy. Craine miał nadzieję, że mówiąc 'zakupy' nie miał na myśli kolejnej działki hery.

Nie lubiła dostawać nakazów od madre i zawsze gdy takowe jednak padały robiła się naburmuszoną nastolatką. Ostatnio tak się pokłóciły, że nawet papuga się przyłączyła wypowiadając wszelkie włoskie przekleństwa, które Rosse jej nauczyła. Wzrok matki brunetki był przeszywający, ale było warto. Wtedy obydwie parsknęły śmiechem i zapomniały o tej całej sprawie popijając popołudniową kawę.
- Sentire, sentire - zaśmiała się pogodnie i gdy zaprowadził ją do mieszkanka rozejrzała się po kryjomu. Była naprawdę ciekawa jak mu się samemu pomieszkuje, znaczy samemu, ze współlokatorem - Pewnie. Zrobisz mi kawusię? - zrobiła z ust dziubek i oparła się o ścianę patrząc jak porusza się po kuchni.
- Co u mnie? To Ty podobno byłeś w naszych rodzinnych stronach. Moja madre tak płakała, że sama chciałaby do papy pojechać, że myślałam, że ją uduszę - wzruszyła ramionami jakby to była codzienność. Chociaż faktycznie miała już powoli dosyć jończenia swojej matuli i wolałaby, żeby ta wróciła do pięknej Italii - Ale no... szkoda że nie widziałeś jak Franciss przez nią zaczął "śpiewać" - wytarła niewidzialną łezkę rozbawienia i kręcąc głową spojrzała na zegarek - A co u Ciebie? Gdzie ten Twój współlokator? - spytała krzyżując ręce na klatce piersiowej.

Wiadomo, dwa mocne włoskie temperamenty mieszkające pod jednym dachem nie mogły się dogadywać idealnie. Dobrze, że Isaiah ma dość spokojną naturę, bo inaczej równie ostro kłóciłby się z madre. Poza tym, jak się jara co najmniej jednego blanta dziennie to człowiek chodzi na wiecznych chillu. Ale lubił sobie po włosku nie raz rzucić mięsem. Najszybciej i najskuteczniej wyprowadzał go z równowagi Josh. Jednak teraz mógł się cieszyć tym miłym, czułym Joshem. Miał nadzieję, że ten stan będzie trwał długo. Był szczęśliwy, jak nigdy.
Uśmiechnął się ponownie do dziewczyny, cieszył się z jej obecności. Czasami brakowało mu rodziców, a wiadomo, że od kiedy mogli go zostawiać samego to wracali chętnie w rodzinne strony matki.
- Oczywiście. Czarna? - zapytał spoglądając pogodnie na Rossę, przygotował już nawet kubki oraz wstawił wodę. Proszę, jaki wzorowy gospodarz.
- Jakoś tak wyszło, że byłem u rodziców. Wiesz, że oni to w każdym możliwym momencie uciekają do San Vicenzo. Ojciec zakochał się w Italii. - taka prawda, na początku jeździł tam jedynie okazyjnie. Jednak poczuł klimat, poznał ludzi, spróbował jedzenia. I jak tu się nie zakochać? - Potrafię sobie to wyobrazić. Wyściskaj ją ode mnie. - zaśmiał się. - Zresztą nie ma co płakać! Już niedługo będzie mogła wracać. - jeszcze rok i Rossa będzie mogła się cieszyć pełną samodzielnością. - Zio też za Wami okropnie tęskni. - dodał jeszcze odnośnie rodziny.
- Wyszedł po zakupy. Zresztą....można powiedzieć, że to już nie tylko mój współlokator. - zalał dwie kawy, po czym usiedli sobie na ławie przy stoliku obok okna.

Oj miała okropny temperament. Czasem odbijało się to tak mocno jej, że w szkole szarpała się z innymi dziewczynami. No ale co, w domu przecież nie mogła się z mamą szarpać! Tylko krzyczały na siebie po włosku. A i to czasem zamieniało się w polską komedię, bo zachowywały się tak tragicznie, że na polską scenę kabaretową by to się tylko nadawało.
- No pewnie, że czarną. Nie kombinuj. Już w pracy mi wystarczą różnego rodzaju kawy i zabawa w kelnerkę - wywróciła oczami teatralnie i zmieniła nieco postawę, przestępując z nogi na nogę.
- Kurde, aż korci wybrać się na tydzień chociaż do papy. On też tęskni za nami - westchnęła wspominając gorące dnie i noce na Sycyli. Czasem śmiała się, ze miała temperament jak Etna, ale no może to tylko ona tak uważała. - Pewnie, Madre nawet się pytała co u Ciebie to przekażę, że jesteś tak szczęśliwy, że masz przyklejonego aż banana do buzi - kiwnęła głową z szerokim uśmiechem na twarzy. Przyglądała się jak parzył im kawę i gdy poprowadził do stolika siadła wraz z nim biorąc kubek. Delikatnie podmuchała napój i nim go jeszcze wypiła spojrzała za okno: - Zostawił Cię tu tak samego? Mmmm wybranek? - zafalowała brwiami jakby wiedziała do czego pił i upiła łyka kawy. - Ja bym mu nie pozwoliła zostać Tobie tak ze mną sam na sam... - zaśmiała się cicho. Oni jak coś razem postanowili, to potrafili zrobić hasz komorę i bawić się do wieczora na podłodze.

Ludzie zazwyczaj śmiali się z tych latynoskich kobiet, które wyżywały się na swoich facetach. Jednak to było nic przy kłótni Rossy z jej matką. Widział ten obrazek niejednokrotnie i szczerze mówiąc nawet on wymiękał. A jest przecież w połowie Włochem, tak? Generalnie każdy przeciętny człowiek by się uśmiał, naprawdę.
- Mówisz masz. - uśmiechnął się. Również miał okazję kiedyś pracować w kawiarni, jednak zarabiał o wiele lepiej na kasie w teatrze więc nie śpieszyło mu się do kelnerowania. Poza tym ludzie irytowali go, jak nie wiem co.
- Może by do Was przyjechał na pare dni? Albo Wy pojedziecie? - wiedział też, że to nie takie proste. W końcu praca, uczelnia, pieniądze, wszystko się składało na taki wyjazd. Craine jakoś się udało teraz spontanicznie pojechać do rodziców, ale to była kwestia szczęścia.
- Serio? To aż tak widać? - zaśmiał się serdecznie. Pewnie musiał wyglądać, jak debil skoro się tak non stop szczerzył. No ale nic na to nie mógł poradzić! Wszystko nagle zaczynało mu się w życiu układać.
- Jestem już dużym chłopcem. Amante, mio ragazzo. - odpowiedział wpatrując się na moment w zawartość kubka. Nadal brzmiało to dziwnie. Josh był jego chłopakiem.
- A propos, jak będziemy chcieli zajarać to u mnie w pokoju, bo mnie zabije, jak całe mieszkanie będzie zielskiem śmierdzieć. - Is i Rossa to mieszanka wybuchowa.

Praca w kawiarni pozwalała jej trochę liznąć dorosłego życia. Fakt, była wybuchowa, ale te miny ludzi, którzy słyszą jak Rossa klnie i nie wiedzą kompletnie co ona mówi, bo szprecha po włosku. Oczywiście też uczyła współpracownicę Lottie włoskiego i takie głupie sytuacje im wychodziły, że dobrze, że nikt się im jeszcze nie trafił kto znał ów język. Jej matka tego nie pochwalała, bo Rossa nie omieszkała wspomnieć o tym swojej rodzicielce, która w sumie wiedziała o brunetce wszystko. Była jej najlepszą przyjaciółką. Tak jak papa najlepszym przyjacielem. No a Is braciszkiem, z którym miała dziś ochotę zapalić zielone.
-Papa jest zarobiony cały czas. Interesy go przygniatają, a my z Madre nie mamy zbytnio czasu. Ja na studiach i praca... nie da się tego jakoś ładnie pogodzić - wygięła usta w podkówkę, ale szybko jej firmowy uśmiech wrócił na jej twarz. Pieniądze nie grały tu jakoś wielkiej roli, Rossa nie chciała po prostu opuszczać studiów i pracy. Musiała wpaść w ten odpowiedni rytm, bo przecież to jeszcze rok i zostanie sama.
- No widać, że promieniejesz. Dobrze Cię chociaż traktuje? Bo jak nie to wiesz - poruszyła brwiami i wskazała na siebie popijając kawę. Co jak co, ale Rossa umiała przywalić i nawet nie zawahałaby się, gdyby faktycznie okazałoby się, że jakiś fagas krzywdzi jej kuzyna. Tak nie wolno!
- Ja wiem, ja wiem. Ragazzo grande - uśmiechnęła się do niego szeroko. Zawsze traktowała go jak małego chłopca, nawet jeśli była od niego młodsza. No o te kilka miesięcy, ale jednak.
-Uuuuu hasz komora? Piszę się. A jak nawet spróbuje podnieść na Ciebie rękę to ja podniosę nogę. To raczej bardziej zaboli tego disgraziato - zrobiła zezłoszczoną minę i dopiła kawę - Grazie mille - odstawiła pusty kubek na stół.

Isaiah czasem wpadał do kawiarni żeby się z nią spotkać, czasem miała mało klientów to mógł sobie kulturalnie porozmawiać z nią w pracy. Tak pewnie poznał Lottie, z którą się dość szybko zaprzyjaźnił. Lubił ją, drobna blondynka z uroczym uśmiechem. Czasem nawet stawiała mu tarota! Przy okazji mógł wykorzystywać swoją znajomość włoskiego i próbować się z Lottie dogadać. Pewnie Rossa mówiła mu, że daje jej lekcje.
- Coś wspominał, ale nie wiedziałem, że aż tak. - skrzywił się. Wiedział, że rodzina jest najważniejsza i kuzynce musi być naprawdę ciężko. Sam się smucił, kiedy dłużej nie widział rodziców czy też reszty swojej ogromnej rodzinki. Kochał tych ludzi całym sercem! - Na szczęście, jak zia wyjedzie to masz jeszcze mnie. - puścił do niej oczko. On się nigdzie nie wybierał, miał zamiar wspierać kuzynkę, jak tylko może. Wierzył w to, że sobie poradzi sama. Już radziła sobie naprawdę nieźle więc wyjazd jej mamy do rodzinnego kraju będzie jedynie formalnością.
- Tak, dobrze mnie traktuje. Wiesz, że nie dałbym się źle traktować. - tutaj lekko skłamał. Wolał żeby Plant wyżywał się na nim niż na sobie, poza tym nie raz znosił obelgi. Jednak jak na razie mieli fazę miesiąca miodowego. - Wiem. - zaśmiał się, Marcello była pierwsza do bójek. Poza tym dla niego to by wiele mordek obiła, tak, jak on dla niej przecież.
Wywrócił jedynie oczami, oboje siebie traktowali, jakby mieli do czynienia z młodszym rodzeństwem.
- A jak u Ciebie? Pojawiła się jakaś ragazza na horyzoncie? - poruszał pare razy brwiami upijając spory łyk z kubka. No bo jak to tak, nie tylko on będzie mówił o swoich sprawach sercowych.
- No to jazda. - dopił kawę. - Prego. - rzucił jeszcze, po czym pociągnął ją w kierunku swojego pokoju. Zamknął drzwi, usiedli sobie na podłodze pod parapetem przy otwartym oknie. Zajął się przygotowywaniem zawartości bonga, wyciągnął młynek, etc. Jak już wszystko było gotowe to podpalił i zaciągnął się mocno. Wypuścił dym formując go w kółka. - Co do Josha to daj mu szansę. Wiem, że między Wami różnie bywało, ale to naprawdę miły chłopak. - spojrzał na nią wymownie i podał dziewczynie bongo.

Pogawędki z Isaiah'em w pracy były chyba jednymi z najlepszych. Nie musiała się martwić, że jej nie zrozumie. Cieszyła się, że ją odwiedzał, w końcu kiedy widzisz znajomą twarz, twarz rodziny to czujesz się mniej samotnie! Lottie była ciekawą osobą, w pracy jako tako udawało im się dogadywać, no a te nauki włoskiego, jeszcze jak Isa się przyłączał potrafiły trwać godzinami.
- Ano papa ciągle mi do telefonu płacze, bo chciałby mnie zobaczyć. Wiesz, córeczka tatusia, madre trochę zazdrosna przez to jest - roześmiała się. Zawsze wydawało jej się to zabawne, że jej mama i tata tak bardzo się kochali, a jednak kiedy Rossa przyszła na świat to jej ojciec nie widział poza nią niczego. Oczywiście, że kochał wciąż swoją żonę, ale wyglądało to tak zabawnie, że czasem ich córka zaczęła wytykać mu, że nie zajmuje się dostatecznie matką.
- No mam nadzieję... - zmarszczyła nos i spojrzała przez okno. Jeśli to był ten sam współlokator i jego chłopak, którego miała zaszczyt poznać już wcześniej, to na pewno nie obejdzie się bez wkurzenia go. Zawsze zabawnie reagował na jej osobę i na to jak mówiła do niego po włosku.
- A no wiesz... W kawiarni ostatnio pojawia się taka pani policjant. Młoda strasznie, ale raz przyszła na służbie - poruszyła znacząco brwiami uśmiechając się lekko - Jeszcze nie znam jej imienia, ale - złapała się teatralnie za serducho i westchnęła głośno - już podbiła moje cuore - Te piękne blond włosy długo nie wyjdą jej z pamięci.
- Cugino, czyli ty też chciałeś zapalić? - zadowolona z obrotu spraw klasnęła w dłonie i poszła razem z nim do jego pokoju. Już w środku pachniało trochę zielskiem, ale była przyzwyczajona. Oparła się o ścianę uważając na parapet, chociaż przy jej wzroście nie powinno być problemów i wzięła od niego bongo, kiedy skończył się bawić.
- A to ten z takimi małymi oczkami, czarnymi kudłami i dziwną miną? Zawsze zabawnie reagował jak mówiłam do niego po włosku... Jak Cię skrzywdzi to ja skrzywdzę jego, po prostu. Occhio per occhio- wykonała ten sam rytuał co kuzyn i gdy już się zaciągnęła potrzymała to chwilę w sobie zamykając oczy. Po kilku długich sekundach wypuściła dym z nosa niczym smok i poruszała głową, żeby rozluźnić szyję. - Dobry merce. On też pali? - uśmiechnęła się szeroko opierając głowę o jego ramię i podając mu bongo - Bo jak tak... to chyba nic dla niego nie zostanie - zaśmiała się.

Przynajmniej mogła mu na klientów ponarzekać, a on skutecznie poprawiał jej humor. Generalnie dogadywali się naprawdę dobrze, była dla niego, jak siostra. Chociaż wiadomo, że bywały między nimi również spięcia. Jednak nie potrafili się na siebie długo gniewać. Craine w ogóle nie przepada za kłótniami, źle reaguje na stres. A Josh swego czasu fundował mu codziennie takie rozrywki.
- Wiem, wiem. - westchnął jeszcze, sytuacja była patowa. Rossa nie mogła do niego pojechać, a zio nie mógł ich odwiedzić. Nie wyobrażał sobie, jak bardzo muszą za sobą tęsknić. Przecież wiadomo, że rodzina zawsze jest na pierwszy miejscu. Tego również starał się nauczyć Josha, dlatego go zabrał ze sobą do San Vincenzo. Chciał żeby jego chłopak zobaczył, co znaczy normalność. A rodzice naprawdę go polubili, chociaż jego matka wrzucałaby w niego niekończące się pokłady jedzenia.
Uśmiechnął się do niej jedynie, na razie nie miał na co narzekać. Było mu z Joshem dobrze, nie przypominał tego wiecznie wściekłego na cały świat chłopaka. Zdawał sobie sprawę, że Rossa się o niego martwi i najchętniej skopałaby dupę każdemu, kto jakkolwiek go zranił. Miał tylko nadzieję, że nie będą sobie skakać do gardeł. ŁUDZIŁ SIĘ.
- Uuuu. Próbowałaś do niej zagadać? - no bo halo, skoro podbiła jej serduszko to powinna kuć żelazo póki gorące. Kto nie ryzykuje ten nie pije szampana! - Jeśli Twoje cuore bije do niej szybciej to trzeba coś z tym zrobić. - dodał jeszcze. Nie był idealnym przykładem, ale jemu jakoś się udało.
- Corso. Ja zawsze mam ochotę zapalić. - przewrócił oczami śmiejąc się. Wiedział, że trochę za dużo jarał, no ale ciężko rzucić. Wypuścił powoli dym z płuc opierając głowę o ścianę. Uwielbiał to uczucie, naprawdę.
- Tranquillamente, nikt nie będzie nikogo krzywdził. Poza tym,
questo ragazzo è bellissimo. Mi sono innamorato. - policzki go lekko zapiekły, kiedy to powiedział. - Nie, nie pali. - odebrał od niej bongo żeby kolejna porcja dymu wypełniła jego płuca. Wypuścił go nosem, obserwował białe chmurki, które pojawiły się przed jego twarzą. - Zresztą nie lubi, kiedy palę. - skrzywił się lekko. Oparł głowę, o główkę kuzynki, miło było tak razem posiedzieć i zajarać.

Rossa była niesamowicie rodzinną dziewczyną. Papa był dla niej najważniejszą osobą, autorytetem i nie chciała stracić z nim kontaktu, więc gdy usłyszała, że to madre jedzie z nią do San Francisco to zrobiła niemałą kłótnię o to. Za bardzo kochała swojego ojca, żeby się z nim rozstać, ale no niestety. Padło na to, że musiała i z gulą w przełyku, ciężkim sercem opuściła słoneczną Sycylię. Płakała miesiąc. Dokładnie, miesiąc, bo nie mogła się z tym pogodzić. A teraz jeszcze było jej ciężej, bo nie mogła spotkać się z papą, nawet nie mógł podmienić się z mamą na drobny, jeden dzień.  Jej serce krwawiło i nic nie mogło go zakleić. Dlatego kiedy mogła spotkać się z kuzynem to nakładała tą magiczną maskę z uśmiechem na twarzy i paliła z nim zioło, by zapomnieć.
- Jeszcze nie... Mówię Ci, była raz, na służbie i nie zdążyłam otrzeźwieć... Era così fenomenale... Ona weszła i od razu wiedziałam, że to ona - klasnęła w dłonie. Była jak taki promyczek, którego potrzebowała w swoim życiu. Miała nadzieję, że gdyby ją przedstawiła papie to spodobałaby mu się ona i zaakceptowałby ten związek. Ale to jeszcze daleko przed nią, przecież musiała ją wyrwać.
- To chyba mamy we krwi, cugino -roześmiała się szczerząc swoje białe ząbki i ręką bawiąc się z dymem, który się zebrał dookoła nich. Kiedy skończył się zaciągać wzięła od niego bongo i po chwili z jej ust powoli zaczął ulatniać się dym.
- Uaaa! Cugino, sei sicuro? Se è così, congratulazioni - przytuliła go mocno do siebie. Mogła być szczęśliwa, że jej kuzynek w końcu czuł się dobrze w związku. - Jak to nie pali? - zdziwiona jeszcze raz przystawiła bongo do ust i powstrzymując ponownie dym w buzi zamknęła oczy i pogłaskała chłopaka po ramieniu. - Dziwny typ... nie lubić zielonego...- mruknęła przytulając policzek do jego ramienia.

Craine miał tyle szczęścia, że większość czasu mieszkał w San Francisco z rodzicami. Ojciec nie chciał się przenosić do San Vicenzo, chociaż podczas każdego możliwego wolnego czasu jeździli do Włoch. Musiał chyba stopniowo pokochać te strony albo matka tyle mu jojczyła, że w końcu zmiękł. Teraz Isaiah więcej ich nie widział niż widział, jednak jakoś to znosił. Wiedział, że w każdym momencie może wrócić do nich. Zresztą Rossa doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że kuzynowi może się wypłakać. Wiedział, co czuła i na pewno starał się jakoś ją wspierać. Dobry z niego chłopak przecież!
- Interessante. Mam nadzieję, że przy najbliższej okazji wyciągniesz od niej numer. - uśmiechnął się. Skoro wpadła jej w oko to jak najbardziej powinna. Poza tym może właśnie jakaś randka sprawi, że przestanie tyle myśleć o papie? - Forse è amore a prima vista? - poruszył pare razy brwiami. Zresztą chyba pierwszy raz widział tego typu ekscytację na twarzy kuzyneczki, coś poważnego było na rzeczy, nie ma co.
- Possibile. - wzruszył ramionami z niewinną minką. Lubił trawkę, nie czuł żeby mu szkodziła, chociaż Josh najchętniej wywaliłby mu cały towar za okno. Powoli ogarniał go błogi stan, gdzie nic nie miało większego znaczenia.
- Sono sicuro. - odwzajemnił tulaska, też się cieszył i to jak cholera. Przecież dawno nie był tak szczęśliwy, jak właśnie teraz.
- Nie lubi, irytuje go sam zapach. - dlatego miał nadzieję, że Plant nie wyczuje nic, kiedy wróci. To nie tak, że chciał go oszukiwać, po prostu nie chciał go bezsensownie irytować. - Ognuno è diverso. - skwitował, nie miał zamiaru uświadamiać Rossy o wybrykach narkotykowych swojego chłopaka.

Marcello słynęła z tego, że przy osobach, które dażyła szacunkiem była bardzo żartobliwa i wyluzowana. Była w stanie naprawdę się dobrze bawić. Jednak, bywało też tak, że trzeba powiedzieć prawdę prosto w oczy komu trzeba i zrównać go z ziemią, żeby zrozumiał gdzie popełnia błąd. Nie bez powodu zrobiła sobie ten tatuaż pod biustem. To tylko chwila, by popełnić głupi błąd i odciąć się od wszystkiego. Oj tak, kiedy paliła zielone łapało ją na takie przemyślenia. Potrafiła nawijać po włosku godzinami, opowiadając i filozofując o istnieniu i śmierci. Takie chwile lubiła najbardziej. Tylko kuzyn ją wtedy rozumiał, no a ona mogła sobie pogadać i podumać o celu swojego życia.
-Questo è qualcosa di più - zaczęła podnosząc bardzo powoli powieki z lekkim uśmiechem na ustach - Raggio di sole, bei capelli... È mozzafiato - mruknęła zadowolona napawając się zapachem marihuany. Numer telefonu nie był problem, nie chciała jednak by dziewczyna uznała ją za dziwaczkę. Dlatego takie drobne kroki były czymś zdecydowanie lepszym. Miała już pewien plan, zostawiać miłe karteczki przy kawie i ciastku, które kupowała. Taki drobny gest, a rozpaliłby uczucie. Umiała być romantyczna, nie potrzebowała wiele. - Cugino, sono contento che ti piaccia. - zachichotała przygryzając dolną wargę i kładąc głowę na jego udach. Leżanko potrzebne.-Ha un buon profumo! Cosa vuol dire ha un cattivo odore? - mruknęła i przeciągnęła się nieco.

Boże, Isaiah zaczynał się trochę bać potencjalnego spotkania Rossy i Josha. Działali sobie na nerwy, jak nie wiem co. A Is? Is w tym momencie był między młotem, a kowadłem. Kochał swoją kuzyneczkę, ale....Planta również pokochał. Tak, pokochał go. Nie powiedział mu o tym, było zbyt wcześnie. Nie chciał od razu wyjeżdżać z takim wyznaniem, bo chłopak mógł zareagować różnie. A Craine naprawdę nie chciał wszystkiego jedną wypowiedzią zepsuć. Poza tym może byłoby mu przykro, gdyby nie usłyszał tego samego? Ciężko stwierdzić więc na razie przyznał się jedynie kuzynce.
Dobrze, że fundował jej taką chwilę wytchnienia, kiedy kulturalnie mogła się zjarać i ponawijać po włosku. W rodzinie siła! Pewnie matce Is'a i Zii by się to nie spodobało, no ale nie muszą wiedzieć. Prawda? Prawda. Poza tym mogli sobie pofilozofować, zastanowić się nad sensem życia.
- Davvero? - zapytał wpatrując się w dym, który dosłownie przez momentem wypuścił z płuc. Miał naprawdę dobry towar, czuł się po nim zajebiście. Spojrzał na nią nieco mętnym spojrzeniem, ale nadal kontaktował, co się dzieje.
- Suoni bellissimo. Quasi come quando baciai Josh per la prima volta. Tutto era magico... - przymknął na moment oczy z błogim uśmiechem na ustach. Chociaż poniekąd czuł się wtedy winny, bo Plant był pod wpływem heroiny. Jednak, kiedy to chłopak zainicjował kolejną czułość, tak na trzeźwo to Craine na moment zapomniał o całym świecie.
- Spero che ci riuscirai. - chciał żeby kuzynka znalazła dla siebie kogoś wyjątkowego. Miło mu się słuchało, jak opowiada o policjantce. Coś było na rzeczy! Plan z karteczkami był uroczy, także byłoby świetnie gdyby wypalił.
- Grazie bella, grazie. - schylił się do niej i sprzedał buziaka w czółko. Nie przeszkadzało mu, że leży na jego udach. Normalna sprawa, zresztą nie szczędził jej czułości. Taka z niej mała siostrzyczka.
- Non gli piace, proprio così. - westchnął. Tak, jak on nienawidził opium i heroiny. Nie chciał żeby te rzeczy odebrały mu Josha. - Mi sono innamorato. Accidenti, mi sono innamorato. - zaśmiał się. Tak, ziółko już weszło mocno, nie ma co.

Rozluźniona wyciągnęła nogi na podłodze układając wygodnie głowę na kolanach kuzyna. Mogła sobie pozwolić na takie zachowanie, bo byli tak blisko ze sobą, że nie musieli się przejmować takimi pierdołami jak, a co pomyślą inni. Rodzina to rodzina, traktujesz ją z szacunkiem, miłością i uwielbieniem. Rossa brała sobie te słowa bardzo mocno do serca. Z przymkniętymi oczkami leżała sobie spokojnie zakładając nogę na nogę i splątując dłonie na brzuchu.
- Sì, non ho parole... - wymruczała oddając się tej przyjemnej fali dziwnego spokoju. Mogłaby się tak rozwodzić nad pięknej tej nieznajomej, lecz dosłownie, nie miała słów -Il mondo è diventato così bello...-wyszeptała wciąż zamkniętymi oczami. Co ją niesamowicie rozbawiło, bo jak miała patrzeć na świat z zamkniętymi oczami. Chichocząc cicho podniosła powieki rozbawiona i spojrzała mętnym wzrokiem na kuzyna.
- Ti sei baciato? Afferralo perché scapperà come nuvole - podniosła rękę udając, że próbuje złapać dym, który kłębił się dookoła nich - Penso positivo - poczuła jak jej mięśnie rozluźniają się i pozwoliła swojemu ciału po prostu leżeć. Mogło się teraz walić, palić, ona by leżała i chuj - L'amore è fugace, scappa come una farfalla. È difficile da catturare - mruknęła, po czym dodała - Ma è possibile - Nie pytała go o jego partnera. Wiedziała o nim wystarczająco dużo rzeczy, na przykład to, że się nie lubili i może być ciężko przy kolejnym spotkaniu. Nie chciała jednak psuć humoru kuzynowi, więc po prostu spędzała z nim miło czas.

Wolną dłonią bawił się włosami kuzynki, które były teraz niesamowicie interesujące. Wydawało mu się, że rozlewają mu się między palcami. Tak, zioło weszło idealnie, skoro Isaiah rozdrabniał się nad strukturą włosów dziewczyny. Czułości w stosunku do niej były na porządku dziennym, w ten sposób starał się również okazać swoje wsparcie. Poza tym są rodziną więc może, tak? Miał również głęboko w dupie, co ludzie powiedzą na ten temat. Nie jego wina, że niektórzy to się nawet brzydzą przytulać do matki. Rodzina jest ważna i należy jej to okazywać. Basta.
Pokiwał głową, potrafił sobie wyobrazić ten szczególny dla Rossy moment. Przy Joshu czuł się podobnie, nadal pamiętał ten dzień, w którym go zobaczył po raz pierwszy. Z reguły Craine to wrażliwy chłopak i takie momenty mają dla niego ogromne znaczenie. Teraz mógł być szczęśliwy, chociaż bał się, że za moment to szczęście go opuści. Uśmiechnął się szerzej słysząc, jaki świat jest piękny. Oparł głowę o ścianę pod parapetem, przymykając oczy z uśmiechem na twarzy. Podłoga wydawała mu się miękka, jakby właśnie siedzieli w chmurach. Chryste, jak oni się zjarali. Dobry towar, nie ma co.
- Sì, non ho solo baciato.Non siamo tra le nuvole adesso? - normalnie to pewnie nie miałby tyle odwagi żeby się Rossie przyznać. No, ale teraz siedzieli w chmurach więc to całkiem coś innego.
- Il mondo è bellissimo anche con gli occhi chiusi. - zaśmiał się, nie otwierając swoich oczu. No zabawne, rzeczywiście, wszystko dookoła teraz zaczynało być zabawne. Dobrze, że nie mieli gastro fazy, bo lodówka świeciła pustkami. A wolał zjarany nie spotkać się ze swoim chłopakiem, bo by miał burdę na całe San Francisco.
- Anche se catturi l'amore, è difficile tenerlo. - westchnął ,otwierając w końcu oczy, spojrzał na nią z uśmiechem. Zebrało im się na głębokie przemyślenia, musiało to z boku wyglądać komicznie. Włoskie dzieciaki rozprawiające w ojczystym języku o fenomenie ludzkich uczuć.
- Spero che un giorno ti piacerà. - chciał, żeby Rossa dogadywała się z Plantem, przecież oboje są dla niego niesamowicie ważni.

Była lekko zaskoczona jakością towaru, który jej kuzyn kupił. Wszedł tak łatwo i miękko, że kiedy leżała sobie tak na jego kolanach, to prawie właśnie jak w chmurkach. Mogłaby przysiąc, że właśnie lewitują, a te otaczające ich ściany to gumowe pokrowce, od których można się odbijać. Zastanawiając się jeszcze chwilę co by było lżejsze, chmurka czy poduszka, no bo halo? Poduszki też były mięciutkie. Nie zauważyła kiedy zaczął bawić się jej włosami. A te były takie gładkie, że nie wierzyła, że to jej ! Przetarła oczy upewniając się, że wszystko jest na swoim miejscu i teatralnie, na tyle ile mogła, bo jednak no, leżing, przystawiając dłonie do ust wsłuchiwała się w jego słowa.
- Hai controllato le porte del piacere - pokiwała głową z uznaniem wymalowanym na twarzy. Jej kuzynek nie często opowiadał o takich rzeczach. A skoro zaczął, to oznaczało to, że towar już go złapał, albo ten chłopak jest faktycznie wart Isaiah'a. Chociaż ciężko było jej to teraz rozgryźć. Wszystko wydawało się takie mięciutkie, urocze i zabawne na raz.
- Le nuvole stanno fuggendo dalla finestra - mruknęła palcem wskazując na otwarte okno, przez które faktycznie uciekał... Dym. No ale ona widziała chmurki i teraz się z nią kłóć. O ile miałeś rozum. Kiedy paliła z kuzynem za każdym razem kiedy ona coś widziała, to była przekonana w stu procentach, że każdy też to widzi. Ot taka ciekawostka.
- L'amore è come nuvole. Lui esce dalla finestra - fenomen miłości. Było w tym co nieco prawdy, ponieważ z miłością było jak właśnie z ulotną chwilą podobną do chmur. Da się ją mieć, ale może w każdej chwili zniknąć i nic z tym nie zrobimy. To przecież chmury.
- Quella strana mangusta? - doprawdy, nie wiedziała co ma myśleć o Josh'u. Zawsze zachowywał się tak jakby Rossa była kimś naprawdę złym i wchodziła nieproszona na jego teren. No a prawda była taka, że zawsze za zgodą kuzyna wchodziła do nich do mieszkania. Fakt, ona zawsze specjalnie mówiła po włosku, bo chłopak jej nie rozumiał. Ale nie była nikim złym! No chyba że skrzywdziłby Is'a. Wtedy skończyłby sto razy gorzej niż mógłby to sobie wyobrazić.

Wiadomo, Is byle jakiego towaru nie palił. Miał dobrego dilera, który dbał o niego i sprzedawał naprawdę dobrą działkę. O czym Rossa mogła się przekonać, nie bez powodu tak szybko udało im się zjarać. A faza była naprawdę przyjemna, zafundowali sobie właśnie spacer w chmurach. Czasami zastanawiał się, dlaczego Josh tak bardzo nie lubi trawki. Może się o niego martwił? Nah, to nie mogło być to. Nigdy nie wnikał, nie pytał, poza tym nie chciał, żeby on brał opium czy herę. Włosy kuzynki nagle wydawały się przybyszami z innej planety. Jak takie coś mogło rosnąć na głowie (rossnąć, hehe). Zaśmiał się głośniej, widząc, jak przeciera oczy, rozbawiło go to, jak nie wiem co. Powoli wszystko dookoła wydawało się niesamowicie zabawne.
- Sì, è stato fantastico.- na twarzy Craine zagościł błogi uśmiech. Nie miał zamiaru opowiadać o szczegółach, ale no, miał na tyle odwagi, żeby w ogóle na ten temat cokolwiek wspomnieć. - L'hai mai fatto prima? - zapytał jeszcze, przenosząc wzrok na kuzynkę. Boże, dawno tak dobrze zioło nie weszło. Może to kwestia towarzystwa? Nic nie miało większego znaczenia, dobrze, że Plant się nie pojawił jeszcze, bo Is mógłby mieć niezły dym.
- Non provare a catturarli. Hanno la loro vita. -powiedział udawanym poważnym tonem. Jakby chmurki faktycznie gdzieś się śpieszyły. Jak to idiotycznie musiało wyglądać oraz brzmieć.
- Non mangusta. La luce della mia vita. - pstryknął ją lekko w nos. Zjarany Isaiah nie specjalnie dbał o to, co mówi i wyśpiewał kuzynce swoje najgłębiej skrywane przemyślenia. No ale to Rossa, tak? Powierniczka jego sekretów, najlepsza przyjaciółka, rodzina.

Dawno tak dobrego zioła nie paliła. Ostatni raz miała gdzieś daleko zaszyty w głowie, może nie bardzo daleko, ale na pewno przed związkiem Isa z Plantem. Wtedy nie tylko były uciekające chmurki i włosy z innej planety. Chociaż dzisiaj było równie dobrze. Widząc jak jej włosy zaczęły atakować jej twarz Rossa roześmiała się cicho i chciała je z siebie zrzucić, no ale wiadomo, nieudolnie i za każdym razem jej się to nie udawało co jeszcze bardziej ją bawiło. Zdecydowanie wolała palić zielone niż próbować czegoś innego. Nie było to jakoś bardzo szkodliwe, kurde, marihuana przecież jest używana w celach leczniczych!
Spoglądając na kuzyna, którego pochłaniała jego bluza zaśmiała się uroczo.
- Ho provato. Deve esserci un sentimento. Che sarebbe
perfetto - wymruczała zastanawiając się chwilę nad swoim pierwszym razem. Był naprawdę niezdarny, w zeszłym roku z rówieśniczką. Wszystko byłoby pięknie, gdyby tamta tylko nie uciekła. Dlatego, próbowała. No ale cóż...
- Ma non hanno ancora fatto amicizia con me! - powiedziała zawiedziona wywijając usta w podkówkę. Chciała się pobawić z chmurkami, poprzytulać je, nazwać. Co za złe chmurki...
- Mongoose cattivo... Proverò ad essere gentile con lui - obiecała kuzynowi. Jemu to by wszystko wyśpiewała, obiecała, zrobiła dla niego. Najlepszy przyjaciel, a do tego rodzina. Najlepsze połączenie. Znali siebie na wylot, wiedzieli, że nie zdradzili by swoich tajemnic.
-E se mordesse?- spytała całkiem poważnie z lekkim przerażeniem na twarzy.