Micha Oh

zajęty wygląd Soojin Seo
godność Micha Oh
data urodzenia 28 II 1997 r.
miejsce urodzenia San Francisco
wzrost 164 cm
waga 43 kg
miejsce pracy roxie theater
stanowisko pracownik obsługi
orientacja biseksualna
stan cywilny free
miejsce zamieszkania west - sunset district

wyznanie ateistka
choroby brak
leki brak
kartoteka niekarany

Znaki szczególne
pieprzyk pod lewym okiem, blizna na lewym obojczyku (po zadrapaniu przez kota), blizna na udzie (po poparzeniu)

Charakter

Gdyby ktoś chciał stworzyć obraz dziewczyny, którą zepsuły pieniądze, mógłby się wzorować na tym, jaka jest Micha. Podła dziewczyna, która uważa, że należy się jej wszystko, a sama nie powinna dawać nic w zamian. To ten typ osoby, który mówi to, co myśli, a nie myśli, o czym mówi. Stąd często zdarza się jej kogoś skrzywdzić, nieświadomie zdradzić czyjś sekret, czy wpędzić się w tarapaty. Nie jest jednak typem osoby, która by się tym przejmowała - wiele takich sytuacji zbywa wzruszeniem ramion, niezainteresowana konsekwencjami, które musiałaby ponieść. Wierzy, że te jej po prostu nie dosięgną.
Micha wiele udaje. Jak nikt inny przyzwyczajona jest do noszenia maski, która sprawia, że ludzie widzą ją tak, jak chce. Pasuje jej wizerunek, który sobie stworzyła - wrednej, nieodpowiedzialnej i rozpustnej dziewczyny, która jest na jak najlepszej drodze, by w wieku trzydziestu lat skończyć z gromadką dzieci w jakiejś klitce na przedmieściach.
Ma niezwykle duże poczucie własnej dumy, ale za grosz poczucia obowiązku czy odpowiedzialności. Powierzenie jej jakiegokolwiek zadania równoznaczne jest ze spisaniem go na straty, chyba że Micha osiagnie z tego jakąś korzyść. Jest okropną materialistką, a na całym świecie nie ma dla niej niczego ważniejszego niż pieniądze i przyjemność. Oczywiście jej przyjemność.

Freeform

Życie Michy da się opisać przy użyciu podstawowych działań matematycznych - dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia. Ich kolejność w pierwszej fazie przedstawia się następująco:
Dodawanie. A właściwie połączenie dwójki ludzi, którzy porzucili ojczyznę w poszukiwaniu pieniędzy. Rodzice dziewczyny wyjechali z Korei osobno, nie mając świadomości istnienia tego drugiego. Spotkali się przypadkiem, wędrując przez park i zakochali się w sobie. Wynikiem tego działania były obrączki, które zabłysnęły na ich palcach jako dowód miłości, którą się darzyli.
Mnożenie. Rozumiane jako rozmnażanie. Wielka miłość dwójki ludzi sprawiła, że doczekali się radosnej nowiny o ciąży. Ich szczęście było podwójne, bo okazało się, że pod sercem kobiety nie rośnie jedno, a dwoje dzieci. Na świat pierwsza przyszła dziewczynka, a po chwili dołączył do niej chłopiec. Między bliźniętami były dwie minuty różnicy.

Na narodzinach bliźniąt zakończyły się pierwsze działania matematyczne, które doprowadziły do ich pojawienia się na świecie. Później dość długo było normalnie. Leniwe poranki z ojcem w niedziele, gotowanie w kuchni z mamą. Pierwsze dni w przedszkolu i szkole. Micha nigdy nie narzekała na poranne wstawanie czy narzucone przez nią obowiązki. Wiedziała, że musi to przetrwać, tak samo jak przetrwali to ludzie starsi od niej i przetrwają Ci, którzy urodzili się później. Pozorny entuzjazm, z jakim zrywała się rano z łóżka nie dorównywał cudownym ocenom. Micha była przeciętnym naukowcem, ale wybitną koleżanką, którą lubiły wszystkie dzieci.
Dziewczynka nie miała pojęcia, że zbliża się do etapu drugiego, którego przebieg przedstawia się następująco:
Dodawanie. I to nie byle jakie. Dodanie potężnej liczby, która zasiliła konto rodziny. Spadek po zmarłej babci wszystkim mógłby wydawać się zbawieniem. W końcu pieniądze nawet jeśli nie kupują szczęścia, to zdecydowanie ułatwiają do niego drogę. W tym przypadku nie doprowadziły do radości i poprawy życia, ale do kłótni, wielkich sporów i awantur, toczonych pod rodzinnym dachem.
Odejmowanie, które wykonało się samoistnie. Pewnego dnia matka bliźniąt spakowała swoją walizkę i wyszła z domu, tak po prostu. Gdy pierwsze emocje opadły państwo Oh zdecydowali, że się rozwiodą, a dzieci podzielą między sobą. Oczywiście wszystko odbyło się na zasadzie umowy między byłymi małżonkami, a ślepy los zadecydował o tym, że dziewczynka została przy boku ojca, tracąc nie tylko matkę, ale też brata, który był jej najlepszym przyjacielem.

Mogłoby się wydawać, że dwa etapy matematycznych działań to wiele, jak na życie młodej kobiety w wieku Michy. Rzeczywiście, przez długi czas po odejściu matki było spokojnie. Dziewczyna dobrze bawiła się z ojcem, a pieniądze, które wydawali dość nierozsądnie, pozwalały im na więcej. Dziewczyna udawała, że nie widzi swojego brata, którego mija na szkolnych korytarzach. Stała się typową bogatą dziewczyną z filmów o amerykańskiej młodzieży - panowała i dzieliła, królowała w liceum i poza nim, przebierając w chłopcach, dziewczynach, ubraniach i gadżetach. Takie życie jednak nie mogło potrwać długo i Micha musiała przebrnąć kolejny, trzeci już, etap matematycznych operacji w jej życiu:
Odejmowanie. Rozpustne życie prowadzone przez Michę i jej ojca nie mogło trwać długo. Dzięki rozsądnym inwestycjom pieniężnym poczynionym jeszcze pod wpływem matki, majątek wystarczył na kilka lat spełniania zachcianek. Kończyły się im pieniądze i rzeczy, które mogliby sprzedawać, by te pieniądze dostać, a skuszony wizją szybkiego zarobku ojciec, zaczął chodzić do kasyna. Na początku nawet mu to wychodziło, jak każdemu początkującemu hazardziście. Z czasem jednak szczęście odwróciło się od niego. Niecały rok temu Micha i ojciec utracili duże mieszkanie, a pieniędzy za jego sprzedaż ledwie starczyło na pokrycie długów ojca i zakup niewielkiego mieszkania w biedniejszej dzielnicy.
Dzielenie. Rozumiane dość symbolicznie. Micha zmuszona została do podzielenia losu ludzi, z których do tej pory się śmiała. Niewiele różniła się od kasjerki w Starbucksie, na którą krzyczała, gdy jej kawa była za gorąca. Przebrana w kinowy uniform, stoi teraz po każdym seansie rozrywając puste opakowania po popcornie i upychając je w workach na śmieci. Jak każdy normalny człowiek zarabia na utrzymanie, licząc, że nie doczeka dnia, w którym pensja jej i jej ojca okażą się za małe.