Linden Room

2.

ciuch

Dobra, Atlas wierzył w przypadki, ale tyle sytuacji na raz? To chyba nie zdarzało się zbyt często, prawda? Najpierw spotkanie po latach w barze, później okazało się, że razem pracują. Życie to chyba robiło go ewidentnie w przysłowiowego chuja, naprawdę. Mimo wszystko Atlas starał się jakoś naprawić kontakt, który zanikł. Szczególnie z MJ, przecież kiedyś trzymali się razem. A teraz? Rozmawiali dość grzecznościowo, czasem udało się zamienić pare słów więcej. Nadal nie miał pojęcia, że blondynka nie jest z związku z jego byłym. Boże, jak to brzmiało. No idiotycznie!
Mniejsza, postanowił zaryzykować i zaprosić Mary na drinka. Dziewczyna się zgodziła więc chyba nawet chciała się z nim spotkać. Chociaż po tym gifie to ja bym nie chciała.
Ogarnął się żeby wyglądać, jak człowiek. Może nawet odrobinę mu zależało żeby dobrze się prezentować? Chociaż stłumił te myśli w zarodku, przecież jest dziewczyną jego znajomego. Na miejscu pojawił się punktualnie, zamówił dla siebie drinka, ale nie zaczął go pić. W końcu napisała żeby na nią poczekał, tak? W końcu zobaczył znajomą twarz, uśmiechnął się na jej widok.
- Hej! Pięknie wyglądasz. - przyznał przytulając ją lekko na przywitanie. - To czego się napijesz? - zapytał pogodnym tonem.

#11
outfit

Była... zaskoczona tym sms'em od Atlasa. Bardzo długo czekała na jakikolwiek kontakt od niego, zwłaszcza po tamtej imprezie i dniu następnym. On nie pamiętał, ona tak i ilekroć o tym myślała robiło jej się smutno. Chciała wyjaśnienia, którego nigdy nie uzyska. Peter co prawda przeprosił ją za to co zrobił w przeszłości, jednak wciąż pamiętała. Tego nie da się z pamięci przecież wymazać. Za każdym razem kiedy widziała go w pracy robiła się sztywna i kamieniała, po prostu nie wiedziała co ma mu powiedzieć, jak ma mu odpowiadać. Ona gdzieś w środku wciąż do niego wzdychała, no bo, cholera jebać tego gifa był bardzo przystojnym mężczyzną!
Nie wiedziała jak ma się ubrać. Te pół godziny nie dawało jej zbyt dużego pola popisu, bo musiała jeszcze przykryć czymś twarz, ułożyć włosy no i dojechać na miejsce po ubraniu się w odpowiedni strój. Kiedy jednak doszła do wniosku już, w co się ubierze zamówiła uber'a i przyjechała do baru, w którym się umówili. Nim weszła do środka jeszcze się poprawiła i otwierając drzwi zaczęła szukać znajomej twarzy.
- Atlas - zawołała do niego uśmiechnięta i kiedy ją skomplementował zarumieniła się. Cholera jedna, wiedział co powiedzieć - Dziękuję - powiedziała spokojnie odwracając na chwilę wzrok. Uspokój się, babo! Skarciła się w głowie i spoglądając na chłopaka dosiadła się do niego i kiwnęła głową - Ummm martini ze Spritem, limonką i miętą - dawno nie piła tego drinka, był wyjątkowo słodki i wybierała go tylko gdy przychodziła się napić, a nie najebać - Zaskoczyłeś mnie tą wiadomością... Prawie bym się nie wyrobiła - zachichotała cicho zakładając włosy za ucho.

Dlaczego wcześniej nie pomyślał żeby się do kogokolwiek odezwać? Po pierwsze stracił telefon, ponieważ nie było ich stać na to żeby każdy z nich miał swój. Po drugie było mu cholernie wstyd. Cała sprawa zyskała dość spory rozgłos w San Francisco, a on nie chciał kolejnych pytań. To był naprawdę ciężki czas w jego życiu. Ojca w końcu złapali i zamknęli w więzieni, a oni musieli się wynieść do Richmond. Dobrze, że rodzina matki ich przyjęła inaczej wylądowali by na ulicy. Starał się do tego nie wracać, pewne sprawy wiele mu uświadomiły. Na pewno był już innym człowiekiem niż ten niewinny nastolatek, który nie radził sobie w kontaktach międzyludzkich.
Nie pamiętał zbyt wiele z tamtej imprezy, a szkoda. Może gdyby pamiętał to nieco inaczej by to wszystko rozegrał. No ale co mógł zrobić? Nigdy nie dowiedział się prawdy, nie miał okazji przeprosić albo dziewczynie jakoś to wynagrodzić.
Mimo to, że miała naprawdę mało czasu (jak dla kobiety) to wyglądała bardzo ładnie. Zresztą, jak zwykle. Generalnie Atlas doceniał typ urody MJ, miała taką delikatną twarzyczkę. Wiedział, że to tylko pozory, bo blondynka charakterek ma i nie da sobie w kaszę dmuchać.
Uśmiechnął się do niej szerzej, kiedy podziękowała za komplement. Dostrzegł lekki rumieniec na jej policzkach, który ciut go zaskoczył. Pewne rzeczy się nie zmieniają, jak widać. Zamówił drinka dla Mary i wbił w nią spojrzenie.
- Cieszę się, że zdążyłaś. - odpowiedział, przeczesał dłonią ciemne włosy. - Chyba najwyższy czas nadrobić zaległości. - chciał to wszystko naprawić. - Słuchaj... Przepraszam, że wtedy tak zniknąłem, nie dawałem znaku życia. - zaczął, przygryzł nerwowo dolną wargę. Tak, pewne rzeczy totalnie się nie zmieniają.

Kiedy on zniknął miała lekki mętlik w głowie. A potem gdy ujrzała któregoś razu artykuł o jego rodzinie to serce jej podeszło wtedy do gardła. Sama miała ochotę ze swoim ojcem się rozprawić, ale za każdym razem kiedy policja pojawiała się na miejscu to MJ nie była tą ranną i pobitą. Tylko nikim. Ojciec zamiatał wszystkie sprawy pod dywan. A od tamtej nocy, kiedy MJ wylądowała jakimś dziwnym trafem w szpitalu starała się unikać wszelkich kontaktów z ów rodziną. Nawet nie wiedziała, czy mogła ich tak nazywać
Przygryzła dolną wargę widząc jak Atlas wystroił się na to spotkanie. Miał być to koleżeński wypad na drinka, a wyglądało jak randka, która była miłym zaskoczeniem.
- No nie było łatwo - roześmiała się cicho poprawiając swój strój i kładąc torebkę za plecami. Zawsze chciała wyglądać naturalnie i nie czuła się jak jakaś piękność. Mimo to miło było słyszeć komplementy, za każdym razem przyjmowała je z uśmiechem na twarzy.
- Oj należałoby, bo trochę Cię nie było, a w pracy nie było okazji nawet porozmawiać - powiedziała i kiedy otrzymała swojego drinka delikatnie dotknęła opuszkami palców szyjki kieliszka.
- Było mi smutno, ciężko - rzekła odwracając się w jego stronę i chciała położyć rękę na jego dłoni, ale zawahała się. Nie chciała przekraczać granicy jego strefy prywatnej. Przełknęła cicho ślinę, cofając rękę - Domyślam się, że Ty wcale nie byłeś w lepszej sytuacji... - przyjrzała się drinkowi wzdychając cicho - Tęskniłam - wyszeptała niepewnie zerkając ukradkiem kątem oka na Atlasa.

Nie wiedział, że mógłby jakkolwiek zamieszać w głowie MJ. Znaczy myślał, że może być jej przykro, w końcu byli blisko. Trzymali się razem w szkole, później zaczęło się robić dziwnie nerwowo. A później sprawa z przekrętami ojca Atlasa wyszła na jaw. Wiedział o tym, co robił jej ojciec. Doskonale pamięta dzień, w którym dostał przerażającego sms'a. Powiadomił pogotowie, później odwiedzał dziewczynę regularnie w szpitalu. Gdyby tylko mógł to obiłby jej ojca równie mocno, jak on ją wtedy. Przecież nie była niczemu winna! Kontakt nieco im się popsuł, kiedy był z Peterem, no ale starał się, jak tylko mógł żeby zaglądać do MJ. To zostało ich tajemnicą, nie rozgadywał w szkole, dlaczego dziewczyny nie ma. Miał tylko nadzieję, że ten skurwiel dostał za swoje. Nigdy nie zrozumie, jak można podnieść rękę na kobietę.
Może faktycznie to była randka, tylko żadne nie miało odwagi żeby głośno to przyznać? Przecież Moore dalej żył w świadomości, że blondynka jest w związku z Sarnackim. A on nie miał zamiaru fundować mu tego samego, co on kiedyś jemu.
- Doceniam starania. - zaśmiał się. Jak dla niego wyglądała pięknie i basta. - Daj spokój, szef nadal nawet nie chce patrzeć na moje artykuły. Na razie jestem chłopcem na posyłki. - westchnął, gdyby tylko dali mu szansę, przeczytali któryś z jego artykułów. Dawał z siebie wszystko i miał nadzieję, że kiedyś awansuje.
- Wiem...znaczy domyślam się. - spuścił wzrok na swojego drinka. Nie chciał jej ranić, dość wycierpiała w swoim życiu. - Nie było kolorowo, ale to w pewien sposób mnie wzmocniło. Nie widziałem ojca od tamtego dnia, kiedy go aresztowali. - przyznał, tak dawno z nikim nie rozmawiał na ten temat. Upił łyk ze swojej szklanki, aż mu zaschło w ustach z tego wszystkiego. Serce zabiło mu mocniej, kiedy usłyszał, co powiedziała.
- Ja też MJ, ja też. - odpowiedział uśmiechając się krzywo, zbliżył trochę swoją dłoń do tej dziewczyny. Małym palcem delikatnie zahaczył o jej skórę, przecież to tylko drobny, niewinny gest.

Przez ojczulka nie miała w życiu łatwo. Za każdym razem kiedy ten pił, to wyżywał się na biednej MJ, a co najlepsze jej matka na to pozwolała. Nie miała do kogo się zwrócić a tamtego wieczoru ledwo wyciągając telefon z kieszeni napisała wiadomość z wołaniem o pomoc. Potem pamiętała już tylko szpital. Leżenie na pustej sali, wpatrywanie się zmęczonym wzrokiem w puste, szare ściany. Tamten ból pamięta do dziś, niestety niektóre rany się nie goją i zostają na ciele, tak jak ta na krtani MJ.
Nie winiła go za brak kontaktu. Było jej tylko smutno, bo tamtego wieczoru, kiedy się całowali nie pamiętał. I to był cios w plecy, który MJ musiała przyjąć i się z tym pogodzić. Nie powinna faktycznie wtedy wykorzystywać pijanego Atlasa. Mogła przecież poczekać aż wytrzeźwieje. Jednak wtedy była to ostatnia okazja. Zerkając na Atlasa uśmiechnęła się pod nosem. Wciąż sprawiał, że czuła motylki w brzuchu. Zupełnie inne uczucie niż przy Tony'm. Będzie musiała to szybko skończyć, żeby nikogo więcej nie ranić.
- Hej - szepnęła do niego posyłając mu swój promienny uśmiech. Nie powinien się tak zasmucać, nie przez nią - Nieźle na wywijał. Oby siedział długo, zranił Ciebie, Twoją mamę - rzekła biorąc swojego drinka w dłoń i upiła jednego z małego łyczka. Zupełnie inaczej niż wtedy w barze gdy wszyscy się spotkali.
- Strasznie nudno było bez Ciebie. Peter cały czas mi dokuczał. A te jego podboje? W pracy nie mógł się zamknąć - zarumieniła się i spojrzała na jego dłoń, która dotykała jej. Przygryzła seksownie dolną wargę i założyła nogę na nogę spoglądając na Atlasa. Wystarczył delikatny dotyk, a przez jej ciało tak jak wtedy przeszedł deszcz. Dlaczego Co faceci tak na nią działali? Najpierw Tony, Peter w końcu stanął przed nią jako mężczyzna, no i Atlas, który wrócił i działał na nią tak elektryzująco. Atlas... Do czego zmierzasz?
- Brakowało mi Ciebie, bardzo - odwróciła wzrok chowając tym samym swoją czerwoną twarz. Nie, to nie było od alkoholu, za mało wypiła. Ci faceci, zawrócili jej w głowie i teraz jak się z tego wszystkiego wywinie? Podłe, przystojne, seksowne kreatury...

Oboje mieli pewnego rodzaju daddy issues. Może właśnie dlatego tak dobrze potrafili się dogadać? Dzień, w którym MJ wysłała mu wiadomość z prośbą o pomoc należał do najstraszniejszych w jego życiu. Okrutnie bał się o zdrowie dziewczyny, nie zasłużyła na to. Dlaczego dzieci muszą płacić za błędy swoich rodziców? Nie potrafił zrozumieć matki Mary, przecież powinna stanąć w jej obronie, zgłosić to na policję, zrobić cokolwiek.
Może powinna mu powiedzieć, co tak naprawdę wydarzyło się na imprezie? Tylko czy to by cokolwiek zmieniło? Pewnie nie wiedziałby co powiedzieć, rzucił jakieś przepraszam. Musiałby sobie to przemyśleć. A może jednak to byłby dla niego bodziec? Ciężko stwierdzić, przecież to było tak dawno. Mieli szesnaście lat, w głowie prawie nic. Teraz rzucali sobie drobne uśmiechy, ewidentnie pewne rzeczy się nie zmieniły. Nadal była między nimi chemia, która pojawiała się przy każdym spotkaniu.
- Szczerze? Życzę mu żeby tam już siedział do końca życia. Może to okropne, ale nadal nie potrafię się pozbyć tej złości. - spojrzał na nią, ten promienny uśmiech potrafił rozjaśnić najciemniejszą sytuację. - Z drugiej strony jestem mu wdzięczy, wiele mnie to nauczyło. - dodał jeszcze wyginając kąciki w lekkim uśmiechu.
- Cieszę się, że wyrwałaś się od rodziców. - dobrze, że nie musiała już tkwić w tym piekle. Miał ogromną nadzieję, że jej ojciec dostanie kiedyś za swoje.
- Kto się lubi ten się czubi, prawda? - zaśmiał się, mimo wszystko nie odsunął swojej dłoni. Delikatnie przesuwał skórze blondynki palcem, jakby całkiem przypadkiem. - Jak Wam się układa? - zapytał, może potrzebował trzeźwego potwierdzenia, że są parą. Tym seksownym gestem, rumieńcami na policzkach robiła mu niezłą wodę z mózgu. Upił łyk ze szklanki omiatając dziewczynę spojrzeniem. Co faceci z nią robili? Raczej. co ona robiła z facetami! Nie ma co, serce biło mu trochę szybciej.
- Mi Ciebie też brakowało nawet  nie wiesz, jak bardzo. - przyznał, po czym zgarnął już w pełni jej dłoń, splótł ich palce razem. Przecież nie robili nic złego, tak? To tylko.....przyjacielskie trzymanie się za ręce.

MJ miała wrażenie, że jej rodziciele żałują, iż blondynka w ogóle przyszła na świat. Dlatego nie interesowali się za bardzo jej nauką, tym jakie ma zainteresowania i podrzucali po prostu jej jakieś zbędna rzeczy pod nos w formie prezentów. Tylko raz zdarzyło się, że jej matka nie była pod wpływem narkotyków, a ojciec wytrzeźwiał. Wtedy właśnie czuła się jak w rodzinie i dostała aparat fotograficzny, z którego korzysta do dziś. To było jedyne miłe wspomnienie, reszta to kłótnie, bójki, problemy. Ale mimo to chodziła do szkoły z uśmiechem na ustach. To chyba był jej znak szczególny, ten szeroki, piękny, promienny uśmiech. Możliwe, że właśnie dlatego tak dobrze się rozumieli i dogadywali.
Nie poruszała tematu imprezy, nie bez powodu. Nie było potrzeby tak naprawdę wnikać w to co się tam wydarzyło. Może to i lepiej, że nie pamiętał. Jakoś nie bolało jej to tak bardzo jak wydarzenia, które miały miejsce dnia kolejnego po tej imprezie. Ścisnęło jej na chwilę serce. Odetchnęła cicho biorąc kolejnego małego łyczka.
- Żeby tak mojego trafiło w końcu... Takie mam marzenie, żeby w końcu albo się zapił na śmierć, albo trafił za kratki - wyszeptała cicho przyglądając się pływającemu płatkowi mięty w jej drinku. Nie był zły, ale ona robiła lepsze - Dobrze, że wróciłeś - uśmiechnęła się do niego uroczo i kiwnęła głową. Ona też się cieszyła, że oderwała się od cyca matki i mogła na spokojnie żyć z dala od nich. Może nie było pięknie, ale radziła sobie naprawdę dobrze.
Roześmiała się na jego słowa - Oj taaaak… lubimy sobie szpilki powciskać - uśmiechnęła się na samą myśl o tym, jak wczoraj właśnie spotkała się z Peter'em. Ten wieczór... był genialny - Co się układa? - uniosła brew do góry patrząc na Atlasa lekko zdziwiona - Co on Ci naopowiadał? - już chciała mu wysłać sms'a o treści "skopie Ci tyłek, jak się spotkamy", ale rozmyśliła się. Nie warto by było tego robić. Mogła się tego po nim spodziewać - Czekaj... Chodzi Ci o to co powiedział wtedy w barze, kiedy się spotkaliśmy po koncercie? - zapytała pochylając się lekko w jego stronę. Mogła poczuć dzięki temu jego perfumy. Kurde, różniły się od tych co używał Peter, ale były równie dobre. Nie mogłaby wybrać - Jemu chodziło tylko o pracę, źle to sformułował. Idiota jeden, tylko współpracujemy ze sobą - przyznała się bez bicia, nie mogła tamtego wieczoru powiedzieć prawdy, bo nie myślała racjonalnie. Więc spoglądała na niego czując się winna tego zamieszania.
- Atlas, czemu nie napisałeś...? Okay, straciłeś telefon, ale mój numer telefonu się nie zmienił... - lubiła to jak rozmawiali wieczorami, o pierdołach, nawet jeśli wiedziała, że nie będzie mogła go mieć. Z bólem serca wtedy to robiła. Oblizała ostrożnie dolną wargę patrząc na niego i ściskając jego dłoń w uścisku. To tylko przyjacielski uścisk dłoni... prawda?

Moore miał nieco więcej szczęścia, w końcu dopóki przekręty ojca nie wyszły na jaw to byli całkiem zgraną rodziną. Jedynie tata jakoś dziwnie go faworyzował, zawsze mu mówił, że to właśnie w nim pokłada wszelkie nadzieję. Atlas nigdy dobrze się z tym nie czuł, przecież ma rodzeństwo i wszystkie dzieci powinny być dla rodzica ważne. Nazywał go swoim złotym chłopcem, który na pewno pójdzie kiedyś w jego ślady. Pan Moore był narwany, kiedy dostał nieco większą gotówkę to obnosił się z tym, jak tylko mógł. Byle pokazać wszystkim dookoła, jak dobrze im się wiedzie. Dlatego Atlas dostał od niego bardzo wcześnie samochód, z którego i tak nie mógł korzystać. Wiadomo, był wdzięczny. Gdyby nie matka, jej zasady, wszystko co mu wpajała to pewnie nie miałby żadnego szacunku do pieniądza i faktycznie stał się taki, jak jego ojciec. On zawsze chlubił się tym, że zaczynał praktycznie od zera, a teraz jest jednym z najlepszych maklerów papierów własnościowych. Jakim kosztem? Czy nie mógł faktycznie dojść do tego ciężką pracą, o której tyle wspominał? Dorośli bardzo często popełniali błędy, przecież są tylko ludźmi, którzy jeszcze chwilę temu byli dziećmi. O to nikt ich nie obwinia, problem w tym, że złe decyzje najczęściej rzutują na ich pociechy. To właśnie oni kształtują małego człowieka. Szkoda, że bardzo często nie biorą tego pod uwagę. Dlatego dziewczyna na pewno do końca życia będzie pamiętać o krzywdzie, którą wyrządził jej ojciec. Tak, jak Atlas zapamięta falę wstydu oraz rozczarowanie, przez które musiał przejść. Poniekąd te rzeczy nie są porównywalne, ale ojcowie tej dwójki są siebie warci.
-Jeszcze nie siedzi w więzieniu? - wbił w nią spojrzenie. - MJ, powinnaś coś z tym zrobić, przecież nie możesz tego tak zostawić. Masz świadków. - dodał, zacisnął nieco mocniej palce na szklance. Dobrze, że była z dość grubego szkła to nie pękła. Nóż mu się w kieszeni otwierał, kiedy usłyszał, że jej ojcu to wszystko uszło na sucho. Bardzo chętnie by do niego pojechał i spuścił mu porządny wpierdol. - Przepraszam, nie chcę żebyś rozdrapywała stare rany. Po prostu...życzę mu tego samego z całego serca. - przyznał już nieco spokojniej zbliżając szklankę do ust. - Ja też się cieszę. Chciałem wrócić wcześniej, ale nie miałem możliwości. - musiał mieć odpowiednie fundusze żeby samemu się utrzymać. Pracował na to lata, dlatego nie miał zamiaru zaprzepaścić tego wszystkiego. Wyszedł na prostą, miał pracę, praktyki, studia. Uśmiechnął się szerzej do dziewczyny, naprawdę bardzo mu brakowało MJ.
- Wiesz, ostatnio w barze mówiliście, że jesteście parą. - teraz to już miał totalną wodę z mózgu, no bo żadne nie wyprowadziło go z błędu. Można powiedzieć, że teraz nawet trochę się ucieszył, że jednak nie jest z Peterem. Omiótł wzrokiem jej twarz, kiedy znalazła się troszkę bliżej. - Jezu, naprawdę myślałem, że jesteście razem. - zaśmiał się. - Nie ma co, Peter chyba nigdy się nie zmieni. - dodał jeszcze rozbawiony. Dalej miał do niego sentyment, wiadomo, przecież to był jeden z jego pierwszych związków. Może gdyby pamiętał wydarzenia z imprezy to w ogóle by nie doszło do tej sytuacji między nim, a Sarnackim. Trudno, nie ma co wiecznie płakać nad rozlanym mlekiem.
- Chyba było mi po prostu wstyd. Nie wiedziałem co powiedzieć, co napisać, jak się odezwać. - westchnął na moment spuszczając wzrok, po czym po prostu ją przyciągnął do siebie i przytulił. - Przepraszam MJ, jeszcze raz przepraszam. - wyszeptał dziewczynie do ucha. Pachniała dokładnie tak, jak kiedyś. Nadal trzymał jej dłoń, a serce zaczęło mu walić jakby chciało wyskoczyć z piersi.

Ich domy bardzo się różniły. Mimo to byli w stanie znaleźć wspólny język i na przerwach w szkole, kiedy był smutny, to wystarczyło że się uśmiechnęła i on też to robił. Było jej z tego powodu bardzo miło, bo nie sądziła, że tak pozytywnie potrafiła na kogoś zadziałać. Chociaż tam gdzie i ona szła tam światełko radości. Mrok się przed nią chował, ale nie ten który by chciała. Fakt, powinna już dawno coś zrobić z ojcem i nawet próbowała, ale za każdym razem sprawa była rozdmuchiwana.
- Przecież wiesz, że to nie takie proste. Ten skurczy... ten chuj za przeproszeniem ucieka od problemów - mruknęła niezadowolona. Nie chciała się dzisiaj umówić, przecież mieli się napić po koleżeńsku, a może to jednak randka była? Na samą myśl o tym poczerwieniała na policzkach i przełknęła ślinę odwracając wzrok. Boże, aż w niej buzowało, co ten Atlas robi?
- Domyślam się, mimo to, zaskoczyłeś miło - rzekła spokojnie pogodniejąc nieco. Potrzebowała go w swoim życiu, był naprawdę kimś wyjątkowym. Od samego początku, do samego końca.
- Co mówiliśmy? - roześmiała się, nie pamiętała wszystkiego z tamtego wieczoru, ale to przeszło jej wszelkie oczekiwania - Nie jesteśmy razem, pracujemy tylko razem - uśmiechnęła się do niego promiennie zapewniając go, że nie była w związku z Peter'em - Znowu przez niego jakieś nieporozumienia się wywiązały - wywróciła oczami. Brakowało jeszcze tego, żeby Peter teraz przyszedł i zaczął opowiadać, że sypiają ze sobą dla przyjemności. Zresztą cała ta sytuacja i relacje między nią, a chłopakami była bardzo dziwna. Nie wiedziała kompletnie co o tym myśleć. Chociaż przy Atlasie mogła na chwilę odetchnąć.
- Ej, przecież ja bym wszystko zrozumiała! Znasz mnie, wysłucham, przytulę i - urwała kiedy ją przytulił. Było to niemałym zaskoczeniem, zwłaszcza, że MJ wciąż gdzieś głęboko darzyła go ciepłym uczuciem. Wtuliła się w niego mocno mając wrażenie, że jej serce wyskoczy z klatki piersiowej, ale może to nie jej serce? Nie, zdecydowanie jej, zacisnęła rękę na jego plecach chowając twarz w zgięciu jego szyi z barkiem - Nie przepraszaj... Jesteś tu - wymruczała cicho ściskając jego dłoń. Tyle jej wystarczało. Przez chwilę nawet chciała go pocałować, ale odgoniła tą myśl przygryzając przy tym wargę. Co oni z nią robili...

Nie ma co więcej wracać do przeszłości, trzeba w końcu to zostawić i ruszyć dalej. Jeśli człowiek ciągle coś rozpamiętuje to nie może się od tego uwolnić. To jak błędne koło. Trzeba zadbać o swoją psychikę żeby nie zafundować sobie jeszcze gorszej przyszłości. Jak widać oboje dawali sobie jak na razie świetnie radę. Mieli swoje życie, pasje, nie przypominali rodziców.
- Tak, zdaję sobie sprawę. Ale wiedz, że jeśli trzeba by było przeciwko niemu zeznawać to z uśmiechem na ustach opowiem wszystko policji. - byle tego chuja zamknęli. Miał nadzieję, że w więzieniu by tam się nim pięknie zajęli. Nie potrafił zrozumieć, jak facet może tak zwinnie wymykać się spod prawa. Nigdy nie zapomni widoku MJ w szpitalu, nie zasługiwała na taką rodzinę. Atlas chyba podświadomie traktował to spotkanie trochę, jak randkę. No ale głośno nie potrafił tego przyznać. Może bał się odrzucenia? W końcu zniknął na tyle lat, nie dawał żadnego znaku życia. Jednak serce biło mu znacznie mocniej, kiedy Mary była obok. Co ona robiła z jego głową, co?
- Też byłem zaskoczony, kiedy na Was przypadkiem wpadłem. Dobrze się stało. - zaśmiał się. Gdyby nie to spotkanie w barze to może nadal byliby na etapie okrutnej krępacji, w pracy nie było nawet jak porozmawiać.  - Czy to będzie faux pas, kiedy powiem, że poniekąd mnie to cieszy? - zapytał z lekkim uśmiechem na twarzy. Skoro nie była z Peterem to mógł sobie pozwolić na takie teksty, przecież nie miał pojęcia, że ze sobą sypiają. Poza tym postanowił zaryzykować, w końcu do odważnych życie należy.
Przez chwilę tak ją po prostu przytulał, uśmiechnął się pod nosem czując, że wtula twarz w zgięcie jego szyi. To było dla niego niesamowicie przyjemne, czuł się, jak dawniej, jak w domu. - Jestem i na pewno już tak nie zniknę. - zapewnił ją cicho, po czym sprzedał dziewczynie drobnego buziaka w jasną główkę.

- Ja wiem, Atlas. Ale nie mogę Cię o to prosić, nie chce byś i tym miał potem przez to problemy...- westchnęła głęboko - I tak dla mnie wiele zrobiłeś - uśmiechnęła się szeroko. Ten dzień, kiedy trafiła do szpitala był dla niej w pewien sposób zbawieniem, nikt nie mógł jej tam wyrządzić krzywdy. Te chwile, kiedy przychodził do niej Atlas były jedyną rozrywką, ale już wtedy MJ miała problem, nie chciała się uśmiechać tak jak kiedyś. Bolało ją to poważnie, że cała ta radość, z tego że jest i istnieje została jej odebrana w taki sposób. To był ogromny cios w jej serce i musiała to jakoś zagoić, choć nie było to proste. Ten uśmiech, który nosiła od niedawna, był spowodowany czymś zupełnie innym. Chęcią do życia i szczęściem, które ją spotkało. A widok Atlasa... Mmmm jej serce biło mocniej, ponieważ jej młodzieńcza miłość wróciła i mogła, może na nowo, spróbować coś z nim zbudować
- Jeju, tamtego wieczoru, gdybym nie powiedziała, że chce się napić to pewnie byśmy się nie spotkali. Zwłaszcza, że się zdenerwowałam i dlatego się tak upiłam - roześmiała się cicho biorąc łyk martini - Ale dobrze, że chciałam się napić, bo mogłam Ciebie znowu zobaczyć - powiedziała z uśmiechem na ustach. Była to najczystsza prawda, jego widok poprawił jej humor.
- Skądże - mruknęła cicho zadowolona z tego, że mogła poczuć jego ciepło. Może w końcu potwierdzą to, że była to randka. Jakoś nie przejmowała się na tą chwilę Tony'm. Ich relacja była na tyle nadszarpana, że prawie nie istniała, a Peter mimo to naciskał by z nim zerwała.
Oddychała spokojnie i gdy poczuła pocałunek na swojej głowie podniosła się, żeby móc omieść jego twarz swoim pogodnym wzrokiem.
- No ja myślę... Nie uciekaj już, proszę... - wyszeptała słodko i pokusiła się by trochę bardziej zbliżyć się do niego. Oparła czoło o jego czółko i oddychając spokojnie, jednak z trudem przełknęła ślinę. Co ona wyprawiała, co jej chodziło po głowie. Ona igrała z ogniem.

- Nie ważne czy będę miał potem problemy, poradzę sobie jakoś. - sprawiedliwość była najważniejsza, szczególnie dla takiego skurwiela, jak jej ojciec. Jednak jeśli chciała to zostawić to nie będzie jej utrudniał. Trzeba w końcu ruszyć naprzód i zapomnieć o najgorszych momentach swojego życia. Miał tylko nadzieję, że karma wraca do takich ludzi. Nie był nienawistnym człowiekiem, ale życzył ojcu Mary żeby zdechł w najgorszych męczarniach. Miał w sobie sporo jadu dla tego człowieka, specjalnie dla niego. - Daj spokój, Ty pewnie dla mnie też byś tyle zrobiła. - przyznał. Był pewien, że gdyby role się odwróciły to, tak samo by postąpiła. W sumie nie dał jej szansy na wsparcie, ponieważ zniknął i się nie odzywał. Nie wiadomo, co miał wtedy w głowie. Na pewno wstyd pomieszany z tysiącem innych negatywnych uczuć. Liczyło się, co tu i teraz. A teraz na pewno działo się wiele! Ponieważ serce Atlasa reagowało podobnie na blondynkę. Miał wrażenie, że chce mu wyskoczyć z piersi.
- W takim razie dobrze, że chciałaś się upić. - zaśmiał się, gdyby nie to, to by się nie spotkali. - To nie mógł być przypadek. - dodał jeszcze rozbawiony.Akurat też miał ochotę wyjść na drinka i tak jakoś się złożyło. Znaczy, wtedy nie było mu tak do śmiechu, bo sytuacja stała się dość niezręczna. Jednak nie żałował ani minuty!
- W takim razie można uznać, że jesteśmy na randce? - spojrzał na nią niepewnie. Stwierdził, że warto po raz kolejny zaryzykować, skoro wcześniejszy manewr zadziałał. Może też tego chciała? Jeśli nie to po prostu go sprowadzi na ziemię, nie zdziwiłby się, gdyby tak właśnie się stało.
Zamarł, kiedy tak się od niego zbliżyła. Kusiła go i to jawnie! Najgorsze jest to, że Atlas brał się na to, nawet bardziej niż powinien. Spojrzał w jej oczy, później wzrok zjechał mu na wargi dziewczyny, jakby szukał potwierdzenia.

- To jest ważne! Atlas! Nie mogę pozwolić na to, byś przeze mnie miał problemy! - nieco się oburzyła, ale nie przedłużała tego tematu. Przed oczami miała obraz przystojnego faceta, który wrócił do niej. Znaczy, wrócił do San Francisco. Bo do niej, to nie mógł. Nie byli wcześniej razem, ale mogli być, gdyby nie zapomniał tego pocałunku. Westchnęła cicho zaczesując włosy za ucho. Tamtego wieczoru coś dziwnego w nią wstąpiło, ale dobrze się trafiło. Bo widok jego twarzy był jak miód na serce, którego tak bardzo potrzebowała. Powinna była jednak bardziej myśleć o swoich czynach. To co robiła od kilku dni było złe, powinna płonąć w piekle za takie rzeczy. Ale jak już gotować się w kotle to przynajmniej z klasą.
- Może to przeznaczenie - puściła mu oczko. Nigdy nic nie dzieje się przez przypadek, to wmawiała sobie MJ. Chociaż patrząc na sytuację gdzie sypiała z Peter'em, a teraz podrywała Atlas'a, to powinna dostać kostuchą po plecach. To nie był przypadek. Jej serduszko było w rozterce, Atlas od dawna jej się podobał, a Peter... Peter przyczepił się do niej i nie odpuszczał, ale też czuła do niego coś gorącego. Ale przez jego występki i podboje bała się zrobić jakikolwiek krok.
- Tak... chyba tak - wyszeptała zarumieniona. Wiedziała, że go kusiła, chciała wiedzieć, czy to na niego działa, czy może jej się uda odnowić ten ogień, który kiedyś był rozpalony. Widząc jego pytające spojrzenie uśmiechnęła się uroczo, tak jak to miała w zwyczaju i po prostu pocałowała go, delikatnie, ostrożnie, kładąc swoją gładką dłoń na jego policzku.

Westchnął tylko, to nie było takie ważne. Zresztą jakie mógł mieć problemy? Jej ojciec chciałby go dorwać? Albo policja zaczęłaby roztrząsać znowu sprawę jego ojca? Nic nowego, naprawdę, można by nawet pokusić się o stwierdzenie - codzienność. Mniejsza, nie miał zamiaru nic robić na siłę. Kiedy MJ będzie tego potrzebowała to pójdzie zeznawać, specjalnie nie będzie szedł na policję żeby narobić blondynce problemów. Poza tym nie ukrywajmy, nie sprawa jej ojca była mu teraz w głowie. Tamtego wieczoru poczuł jakieś dziwne ukłucie w klatce piersiowej. Może to była zazdrość? Miał świadomość, że nie ma szans u blondynki. Nie miał pojęcia o tym, co teraz się dzieje w jej życiu. No bo skąd? Skoro powiedziała mu, że nie są z Peterem parą, to nie powinien mieć żadnych wyrzutów sumienia. Może i spłonie w piekle, ale omotała sobie Atlasa wokół palca, więc on pewnie spłonie razem z nią.
- Może. - uśmiechnął się, mrużąc przy tym lekko oczy. No pogrywała z nim cwaniara jedna! Wyrobiła się przez te lata, nie ma co. Atlas również nie był już tym nieśmiałym dzieciakiem, więc nie rumienił się przy każdym możliwym flircie. Tak właśnie miało być, może gdyby pamiętał tamtą imprezę, to by im nie wyszło. Kto wie? Niezbadane są wyroki Opatrzności, czy tam innych superbohaterów.
Ogień na pewno już się pojawił, chemia między nimi nie wygasła. Bo jak inaczej wytłumaczyć tak szybko bijące serce?! Zdążył jedynie przymknąć powieki, kiedy go pocałowała. Tak delikatnie, niewinnie, jakby to było nierealne. Po chwili puścił jej dłoń i ujął twarz blondynki w swoje dłonie, żeby móc ją pocałować namiętniej. Jakby chciał nadgonić te wszystkie stracone lata, a skoro sama zaczęła, to miał pewność, że tego chce.

Jej ojciec odbijał jej się jak czkawka, miała go dosyć, bo ciągle wracał ten temat gdzieś w jej życiu. Bała się zrobić cokolwiek w tym kierunku, albowiem jej ojciec był zawistną osobą i nie chciała, by ktokolwiek z tego powodu cierpiał. Atlas był dla niej bardzo ważny, co świadczyło jej zachowanie, które mogło ująć każdego mężczyznę, gdyby tylko chciała. Delikatny zastrzyk adrenaliny, jej lekko zarumienione policzki, nie potrzebowała wiele by zatracić się w pocałunku, który zrobił się jeszcze bardziej namiętny niż myślała. Tamten Atlas sprzed lat zniknął, był teraz mężczyzna, nie chłopiec.
- Atlas - wyszeptała cicho jego imię między pocałunkami, jakby chciała mu przypomnieć, że są w lokalu. Ale już i tak się wciągnęli. Miała wrażenie, że serce wyskoczy jej z klatki piersiowej. Smakował nawet lepiej niż wtedy, nawet jeśli posmak lekki alkoholu wciąż był na jego ustach. Językiem kusiła go, zapraszała do zabawy. Boże! To powinno być zakazane! Zamruczała w jego usta łapiąc za jego marynarkę. Po dłuższej chwili odsunęła się od niego wpatrując się w jego oczy. Usłyszała nawet czyiś cichy chichot. No, niezły teatrzyk odwalili. Westchnęła cicho i roześmiała się krótko - Chyba zaraz nas wygonią - nie każdy lubił kiedy w jego lokalu ktoś robił takie scenki. Jeszcze brakowało, żeby MJ siadła mu na kolana i zaczęła rozbierać. Cholera, chemia między nimi nie zniknęła. Aż piekła, piekło całe jej ciało.

Niestety, ojcowie tak mają. Jego również pojawiał się w rozmowie średnio raz w miesiącu. Chociaż Atlas chciał o nim jak najszybciej zapomnieć, wykreślił go z członków swojej rodziny. Jeśli ktoś nieznajomy pytał, to unikał tematu, wolał nie kłamać, że w ogóle nie miał ojca. W ogóle Moore ceni sobie szczerość, ale wolał się nie przechwalać kryminalną przeszłością tatulka.
Kiedy zaczął ją całować, to jakby dostał jakiegoś małpiego rozumu, nic więcej się nie liczyło. Teraz byli tylko oni, zapomniał o wszystkim, co go otacza. Dał się trochę ponieść, bo całował dziewczynę, jakby jutro mało nie nadejść. Może podświadomie trochę się tego obawiał? Przecież to przypominało piękny sen, z którego zaraz może się boleśnie wybudzić. Nie byli pijany, mieli trzeźwy umysł, oboje tego chcieli. Jakby byli spragnieni swojej bliskości, a chemia między nimi w końcu została ostatecznie uwolniona.
- Hm? - mruknął tylko, nie potrafił się oderwać od jej ust. Jedną dłonią zjechał z jej policzka, zatopił palce w jasnych włosach Mary. Cholera, chciał więcej i więcej. Jakby faktycznie poczuł te wszystkie stracone lata, które mogły wyglądać całkiem inaczej. Dlaczego on nie pamiętał tamtej imprezy?! Chwycił jej dolną wargę między zęby i lekko przygryzł podczas kolejnego namiętnego pocałunku. Druga dłoń zjechała mu na talię dziewczyny, najchętniej przyciągnąłby ją jeszcze bliżej siebie.
Kiedy się od siebie odsunęli, to nie wiedział co powiedzieć, chyba nie było odpowiednich słów na ten właśnie moment. Jedynie mógł przyznać, że brakowało mu tych miękkich, słodkich ust. A dosłownie sekundę temu miał je na swoich. Uśmiechnął się do niej, po czym spuścił na moment głowę i pokręcił nią.
- Chyba tak. - zaśmiał się, serce nadal biło mu jak szalone, a oddech nie był regularny. - To może po prostu dopijemy drinki i przejdziemy się gdzieś? - zaproponował. Te słowa nie miały w sobie żadnego podtekstu, po prostu chciał z nią jeszcze spędzić czas, a wiedział, że coraz trudniej mu będzie oderwać się od blondynki.

Dotyk jego twardych ust był niesamowicie przyjemny. Mogłaby tak całować się całymi dniami. Ale... czy ona już tego gdzieś nie mówiła? Peter i Atlas byli w pewnym sensie do siebie podobni, obydwoje podbili serce MJ i biedna blondynka musiała teraz wybierać, między swoją młodzieńczą miłością, z którą miała niesamowicie dobrą chemię, a chłopakiem, z którym od zawsze rywalizowała i pokochała, bo co jak co... Chłopak podbił jej serce nie tylko swoim stylem, ale tym jaki był dobry we wszystkim. Sama chciała taka być, ale wiedziała, że to nie możliwe. No i teraz jak tu wybrać? W tym momencie jedyne co to myślała o cudownym pocałunku z Atlasem. Miała przez chwilę wrażenie, że to sen, ale kiedy wsunął dłoń w jej włosy stwierdziła, że to niemożliwe, żeby był sen.
I ten jego cudowny głos, kiedy nie wiedział co powiedzieć. Zaskoczył ją, ponieważ to zazwyczaj ona robiła myk z wargą, ale tym razem ten wykonany na niej sprawił, że ścisnęła mocniej uda. Robiło jej się zbyt przyjemnie. Kiedy odsunęli się od siebie westchnęła cicho. Brakowało jej powietrza, tchu. Odebrał jej to wszystko jednym, namiętnym pocałunkiem. I to ona go kusiła? On odbierał jej oddech!
- Mhm - pokiwała głową speszona, łapiąc się w miejsce, gdzie powinnno znajdować się jej serduszko. Strasznie mocno łomotało. Co Ci faceci z nią robili?
- Tak... chętnie, a gdzie proponujesz? Skoro mnie wyciągnąłeś... - zaczęła biorąc swojego drinka w dłoń - To teraz kombinuj... Atlas - zamruczała słodko przystawiając szkło do swoich ust i wlewając w siebie końcówki drinka. Ten wieczór zapowiadał się naprawdę dobrze, nie spodziewała się tego. Nawet jeśli nie mieli zamiaru przechodzić do kolejnego etapu. Jej chyba wystarczą jego usta. Długo o nich nie zapomni. Atlas, ty diable...


z.t.x2