Delarosa

#4
outfit


Po rozmowie z chłopakiem swojego kuzyna wciąż była zdenerwowana. Nie mogła przestać o tym myśleć. Została potraktowana oschle, co jej kompletnie nie pasowało. Chciała być kulturalna, ale po prostu się nie dało. Dobrze, że Minnie napisała, w innym wypadku jej dzień byłby kompletną katastrofą. Była zaskoczona, że dziewczyna zachowała jej numer. Przecież widziały się tylko w pracy Rossy, a ta chcąc jakkolwiek zwrócić na siebie uwagę zostawiła jej karteczkę ze swoim numerem telefonu. Serce zabiło jej mocniej, była nawet odpowiednio ubrana na ten wypadzik. Czy można było to nazwać randką? Cholera, chciałaby. Dlatego chciała zachować się najkulturalniej jak tylko się dało.
Weszła do pizzerii i zajęła stolik pod oknem, dla dwóch osób. Poprosiła o menu i gdy takowe dostała poprawiła swoją fryzurę i grzecznie czekała, aż Minnie przyjdzie. Trochę poddenerwowana splotła dłonie na blacie stolika i spoglądała co chwilę na wiszący zegar. Miała wrażenie, że czas jej się dziwnie wydłużał. Ale nie miała co się przejmować, przyszła wcześnie, więc mogła trochę poczekać. Wypuściła spokojnie powietrze przez usta i biorąc wdech przez nos przymknęła oczy.
@Minnie Ryon

#1
klik

Te ostatnie godziny pracy niemiłosiernie mi się dłużyły, zaraz po tym jak tylko zobaczyłam, że zgodziła się ze mną wyjść. Nie pomagało to, ze nawet nie było tak naprawdę co robić - żadnych zgłoszeń, ekipy jeździły już na patrolach, a ja mogłam tylko chodzić z punktu a do punktu b, sprawdzać, czy nie trzeba wyjechać w teren, albo siedzieć, z co niektórymi przed telewizorem, oglądając powtórki FRIENDS czy Family Guy. Jakoś nie rozumiałam humoru akurat w tych "komediach". Choć były momenty, które mnie bawiły, wciąż preferowałam inną rozrywkę. Tyle że nikt ze mną nie będzie oglądał koreańskich filmów bez napisów, a one niszczą całkowicie przekaz. Nie pozostawało mi nic innego jak nudzić się i z utęsknieniem sprawdzać godzinę na zegarku co trzy minuty, odnosząc wrażenie, że minęło dobre pół godziny. Jak w szkolnej ławce.
A jednak doczekałam zakończenia zmiany. Pożegnałam się ze wszystkimi krótkim "later" i, najszybciej jak tylko mogłam, dostałam się do swojego mieszkania. Prysznic, makijaż, wysuszenie włosów, ubranie się. Nawet nie jadłam; wypiłam może szklankę wody z cytryną i umyłam zęby, jak z resztą zawsze. Schowałam portfel i gumy do kieszeni, zamknęłam mieszkanie i niemal biegłam prosto do pizzerii w zachodniej części miasta. Nigdy nie przepadałam za jedzeniem na mieście, ale zapraszając dziewczynę do domu mogłam wyjść najzwyczajniej w świecie na nie wiadomo jakiego creepa. Choć mogłabym wszystko zaplanować, to może innym razem. Po prostu.
Może wtedy zrobię ramen, na który już mam ochotę od dłuższego czasu. I nauczę ją jeść pałeczkami...
Właściwie, nawet nie wiem, czemu postanowiłam zaprosić ją na wspólny... obiad? Kolację? Jak zwał, tak zwał. A jednak było w niej coś, co sprawiało, że moje serce zaczęło szybciej bić, kiedy tylko ją widziałam. Coś wyjątkowego. Wiedziałam, jak zachowywać się w takiej sytuacji, przecież niejednokrotnie bywałam w podobnej, a jednak panna Rossa... Co mogę powiedzieć? Była wyjątkowa. Mimo swojej niewiedzy.
Delarosa. Nawet nie byłam pewna, czy mam ochotę na pizzę, ale przecież tym żywiłam się w jej wieku. Może nie tylko, ale było w moim jadłospisie. Pewnym krokiem weszłam do środka, dosiadając się do stolika, przy którym siedziała.
- Hej, 애기 - powiedziałam tylko, uśmiechając się, dość delikatnie. - Wybrałaś już coś? - właściwie, to mogłabym zdać się na nią. Mogłam nawet nic nie jeść i za nią zapłacić. W końcu było mnie na to stać. W domu zrobiłabym sobie jakiś inny obiad i też byłoby dobrze. Ale chyba wypadało przekąsić nawet cokolwiek, zanim żołądek zacznie głośno jęczeć o pożywienie. A pizza... no, nie była taka zła, prawda?

@Rossa Marcello

Przez ostatni tydzień specjalnie nie pracowała, wzięła wolne, na które sobie zapracowała. Mogła w tym czasie zająć się papugą, kuzynem, zatroskaną wielce matką i po wydzwaniać do papy, który przez telefon płakał jak bardzo za nią tęskni. Aż chciałaby wrócić do Italii, na piękną Sycylię, która zawsze ją urzekała. Jednakże miała inne plany. Postanowiła sobie zostać jednym z menadżerów restauracji, kawiarni, bądź kij wie czego! Ona to zrobi i koniec kropka. Może kiedyś wróci do ojczyzny, ale na tą chwilę, chciała tu pobierać nauki, doszkalać się, poznawać ludzi. Zresztą miała kuzyna, na którym mogła polegać, a jeśli jej rodzice się stęsknią, to zawsze przecież mogą ją odwiedzić, kiedy praca nad firmą będzie trochę lżejsza. Bo rodzice Rossy prowadzili firmę odzieżową, Rossa, ponieważ dostawała od nich za darmo ciuchy promowała ich w ten sposób za granicą. Nie były to jakieś wyjątkowe kreacje, ot... ubrania. Ale co kto lubi.
Każda sekunda czekania była jak dłużąca się godzina. Po cholerę ona wcześniej przychodziła? Czy aż tak bardzo przeraziła się pajęczaków Plant'a, że chciała spotkać się teraz z azjatką i zapomnieć o tym okropnym doświadczeniu? Że też naszło ją na chęć pogodzenia się z tym człowiekiem. Był tragiczny, nie dało się z nim rozmawiać, zero kultury, niczego. Zupełne przeciwieństwo Isaiah'a, może dlatego się tak mocno przyciągali. Nie pozostało jej nic jak pogodzić się z tym i trzymać się danego słowa. Że postara się być miłą dla Plant'a. Chciałaby cofnąć się w czasie do tamtego momentu, ugryźć się w język i po prostu kiwnąć głową. Jednakże, nie wymyślono jeszcze machiny czasu, więc musiała liczyć się z konsekwencjami swoich słów.
Z tego ciężkiego zamyślenia wyrwał ją obraz, jak i głos Minnie. Marcello uśmiechnęła się szeroko, trochę łobuziersko i odkładając okulary na stół zlustrowała dziewczynę wzrokiem. W mundurze wyglądała kusząco, ale w luźnych ubraniach wyglądała po prostu... zjawiskowo. Opuściła wzrok na menu, które trzymała przed sobą i pokręciła głową. Dobrze ją określiła, promyczek słońca.
- Bella, czekałam aż przyjdziesz, nie chciałam wybierać bez Twojej wiedzy - przyznała i podała dziewczynie kartę dań. Rossa wiedziała, że pizza byłby raczej oklepana, więc zerkając w stronę kuchni oparła się lekko o stół - Ale mogę zaproponować lasagne. Nie mają tu Cannoli sycylijskiego, a szkoda. Rewelacyjny deser, taki w sam raz - przeniosła wzrok na dziewczynę uśmiechając się z małym błyskiem w oku - dla takich belle signore, jak Ty - kuzyn mógłby bić jej brawo, za takie podrywy. Może nie była typem flirciarki, ale lubiła prawić kobietom komplementy, zwłaszcza po włosku. Dodawało im to uroku, a Minnie zdecydowanie na takowe słowa zasługiwała.

Nawet nie pamiętałam, co dokładnie serwowali w Delarossie. Okej, pizza, a coś jeszcze? Ponoć to włoska restauracja, a włoska kuchnia była dla mnie niemiłosiernie odległa. Wiedziałam, że jest spaghetti, pizza i lasagne, a coś poza tym? Nie jadałam w stylu europejskim, a przynajmniej nie zdarzało mi się zbyt często sięgać po przepisy akurat z tej części świata. Mimo że utrzymywałam wszystkich w przekonaniu nie mam ulubionej kuchni, to jakby tak się przyjrzeć moim kuchennym poczynaniom, najczęściej robiłam azjatyckie dania. I jak się można temu dziwić? Jadłam tak niemal całe życie, czemu miałabym zupełnie od tego odchdzić skoro wiedziałam, że smakuje mi takie jedzenie?
Nawet nie znałam włoskiego; może poza kilkoma słowami, które były znane dla wszystkich, stąd też zupełnie nie wiedziałam, co do mnie mówi. A jednak gdzieś z tyłu głowy świeciła mi się pewna lampka sugerująca, że właśnie nazywa mnie piękna. Czyżby faktycznie żywiła do mnie jakieś uczucia? A może po prostu popisywała się przede mną językiem, który miał miano równie romantycznego co francuski?
Albo zwyczajnie wyolbrzymiałam jakieś zwykłe, proste rzeczy. Tak przecież też mogło być.
No proszę, poczekała na mnie. Może i lepiej, bo nawet nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. A może byłam najzwyczajniej w świecie spóźniona? Nieno, przecież sprawdzałam zegarek tyle razy, to nie było możliwe...
- Mm... - mruknęłam cicho, przeglądając kartę dań w ekspresowym tempie. - Wiesz co, kurczak parmigiana brzmi smacznie - spojrzałam na dziewczynę przed sobą. - To jak nie chcemy pizzy, to chyba się na to skuszę - bo sam kurczak brzmiał kusząco. Jedyne mięso, nad którym nie zastanawiałam się dwa razy przed zjedzeniem. Przecież można było zrobić go na tyle sposobów, a wciąż był najsmaczniejszym z mięs!

@Rossa Marcello