Jezioro

Dzień był wprost przeuroczy. Pomimo zapowiedzi od dwóch dób, że będzie padać, a do tego temperatura wynosić będzie równo dwa stopnie, nie było wcale tak źle. W końcu wiosna nadeszła, prawda? Wszystko zdawało się powracać do życia, choć był to dość powolny proces. Przynajmniej słoneczko grzało aż miło, a siedzenie w domu było ostatnią rzeczą, jaką chciałam robić. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że akurat dziś miałam wolne, przez co przespałam trochę dłużej niż powinnam. No cóż, ups? Trzeba było nadrobić zmarnowane godziny, a nie siedzieć bezczynnie przed ekranem telewizora czy laptopa, leniąc się niemiłosiernie.
  Po niewielkim śniadaniu zostawiłam jedzenie dla Morrisa, który grzał się na parapecie prawdopodobnie jeszcze pochłonięty drzemką; ubrałam buty i postanowiłam przejść się, gdziekolwiek mnie tylko nogi poniosą, bo takiego ładnego dnia nie warto było marnować.
  Nawet nie miałam słuchawek w uszach, chcąc chłonąć jak najwięcej natury, a telefon schowany miałam w tylnej kieszeni spodni. Nawet nie przeszkadzało mi zimno, o dziwo przyduża bluza wystarczyła w zachowaniu wystarczającego ciepła. Planowałam jedynie krótki spacer, może zahaczyłabym o sklep spożywczy, żeby dokupić jakichś produktów w drobnej ilości, czy nawet dokupić karmy dla kota. Nie spodziewałam się, że zawędruję aż do parku, nad jezioro.
  Siedziałam na trawie chyba od kilkunastu minut, z nogami podciągniętymi pod brodę i po prostu patrzyłam na wodę. Było i tak wcześnie, do tego byłam w takim miejscu, gdzie niekoniecznie można było mnie zauważyć - może to i przez tę niewielką posturę? Obserwowałam. Wodę, spacerujących ludzi, trawę uginającą się od wiatru… Było to tak dziwnie uspokajające. I mogłabym coś sobie robić ze spojrzeń ludzi, bo przecież siedziałam na trawie, nie miałam żadnego koca, nic w tym rodzaju. A jednak miałam to wszystko zwyczajnie gdzieś. Chłonęłam otaczające mnie piękno natury, uśmiechając się delikatnie i obejmując nogi jednym ramieniem. Nie potrzebowałam telefonu czy towarzystwa. Czasem po prostu dobrze było posiedzieć w samotności.

@Folklore Nero

Folk obudził się w swoim własnym łóżku. Było to dla niego o tyle zadziwiające, że przez ostatnie tygodnie podróżował po całych stanach wykonując wszelkie polecenia służbowe swojego szefa. Teraz jednak nadszedł czas na krótki urlop, a co za tym idzie mężczyzna w końcu mógł poukładać. sobie wszystko w głowie, oczyścić umysł i skorzystać z pięknego dnia, który dało się zauważyć wprost z jego drzwi balkonowych. Nie myśląc więc zbyt długo wstał, wziął prysznic, ubrał się i łapiąc z kuchennego blatu wczorajszego croisanta wyszedł z mieszkania. Jego dzisiejszym celem był park, a konkretniej jezioro znajdujące się niemalże w jego centrum.
Pogoda była wręcz cudowna, promienie słońca padały na twarz przyjemnie ją ogrzewając, a brak silnego powietrza tylko piętnował to uczucie. W końcu znalazł się przy jeziorze. Nie zwlekając zbytnio rozejrzał się po okolicy szukając dogodnego dla siebie miejsca. Wtedy też dostrzegł małą kobietkę siedzącą samotnie na trawie. Widok był tym bardziej zadziwiający, że siedziała na niej "gołą dupą", a biorąc pod uwagę fakt, że noc była wilgotna to prawdopodobnie już miała mokre majty od tego. Wzdychając cicho podszedł do budki znajdującej się nieopodal. Od znajomego, który ją prowadził kupił koc, a następnie udał się w stronę dziewczyny. Po chwili stojąc przy niej schylił się delikatnie i powiedział:
- Słuchaj, wiem że może być Ci tak wygodnie, ale jeśli posiedzisz tak jeszcze trochę to dostaniesz wilka albo hemoroidów.. Więc lepiej skorzystaj z tego.
Podał dziewczynie koc i czekał na jej reakcję.

@Lottie Sarah Daniels

Szczerze mówiąc, nic mi nie przeszkadzało. Ani ta wilgoć, przez którą miałam mokre spodnie, ani też ten chłodny wiatr, który zdawał się przypominać o tym, że jeszcze chwilę temu była zima. Ale gdzie tam, przecież wiosna zaczynała żyć pełnym życiem! Jakbym postanowiła wrócić do domu, to nawet nie byłoby widać tego, że mam mokre spodnie, bluza załatwiłaby całą sprawę. Była wystarczająco długa, żeby to wszystko zasłonić. A w domu przecież ubrałabym dresy i byłoby po sprawie, prawda? Spodnie zdążyłyby wyschnąć na grzejniku i byłoby po sprawie.
  Szczerze, to nawet nie wiem, czy miałam się już zbierać, czy po prostu chciałam wciąż siedzieć w jednym, tym samym miejscu. Było mi tu dobrze, o dziwo. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak ciepło, do tego nawet nie wiedziałam, że samo siedzenie na trawie będzie czymś miłym. I to aż tak miłym. I wiele ludzi doceniało sam fakt, że zaczyna robić się cieplej - wyszli na spacery, chodzili... Naprawdę miło się to obserwowało.
  Nie spodziewałam się tego, że usłyszę kogoś tuż obok. W końcu byłam prawie niezauważalna, prawda? Ten mały wzrost, do tego chudziutka budowa... A tu proszę. Dobry Samarytanin. Uśmiechnęłam się delikatnie, sięgając po koc.
  - Dziękuję - nawet podniosłam się, żeby rozłożyć materiał na trawie, a po chwili znów usiadłam, z tą różnicą, że wyprostowałam nogi. Nie będę przecież brudziła nowego, jak mniemam, koca, prawda?

@Folklore Nero

Optymistyczne nastawienie nieznajomej do niecodziennego prezentu ucieszyło Folka. Już od dawna nie miał okazji rozmowy z kimś spoza swojego świata, a ta dziewczyna wydawała się wręcz jego idealnym przeciwieństwem. Była młoda, drobna, stwarzała wrażenie całkowicie niewinnej. Z tego też powodu mężczyzna czuł nieodpartą potrzebę spędzenia z nią chociaż chwili, zamienienia paru zdań. Ponadto cały czas z tyłu głowy miał myśl, że gdzieś już ją spotkał. Wertował strony swojej pamięci, aż w końcu trafił na miejsce gdzie się spotkali. To aż zadziwiające, że można zapomnieć takie oczy, a spotkał je przecież nie raz. Dziewczyna była przecież pracownicą kawiarni, w której często kupował kawę oraz jakieś słodkości. To stamtąd również pochodził croissant z rana. Uśmiechając się delikatnie do kobiety powiedział spokojnie:
- Czy my się już przypadkiem nie spotkaliśmy? Wydaje mi się, że pracujesz w kawiarni, w której jestem stałym bywalcem. Mam rację? - po tych słowach wyprostował się i kontynuował.- Nazywam się Folklore. Miałabyś coś przeciwko jeśli spędziłbym z Tobą trochę czasu? Mam dziś dzień wolny i chętnie spędziłbym czas z kimś kogo kompletnie nie znam.
Jego dłonie wylądowały w kieszeniach spodni, a na twarzy dalej malował się delikatny uśmiech.

Co prawda, nie spodziewałam się otrzymania tak niecodziennego prezentu z powodu najzwyklejszej troski osoby, której przecież nawet nie znałam. Zresztą, kto by się spodziewał? Siedzisz sobie na trawie nad jeziorem, totalna chillera i utopia, a tu nagle ktoś do ciebie podbija i, z niecodziennym zmartwieniem, podaje ci koc, tłumacząc to troską o twoje zdrowie. Gdyby był to ktoś znajomy - no jasne, to zrozumiałe. Ale ktoś obcy? Choć miałam wrażenie, że go kojarzę. Głos, posturę, uśmiech... Mimo że codziennie widziałam tyle twarzy ze względu na swoją pracę, potrafiłam zapamiętywać jakieś szczególne. Jak na przykład policjantów, przyjeżdżających zawsze o tej samej godzinie. Flat white i podwójne espresso, do tego dwa razy cupcake czekoladowy. Czasem brownies albo inne ciasto; w zależności, co znajdowało się akurat "za szkłem".
  Pracujesz w kawiarni. I wszystko jasne. Cała ta zagadka rozwiązana. Jakbym jeszcze się skupiła, to byłabym w stanie określić, co najczęściej kupuje. Jednak uśmiechnęłam się tylko szerzej na jego słowa, kiwając głową.
  - Dziwne chęci, ale jasne - nawet przesunęłam się kawałek na kocu, jakby robiąc mu miejsce. - Latte, tak? Z cynamonem? - choć zamówień było mnóstwo, czasem byłam w stanie skojarzyć szczególną osobę z daną kawą czy przysmakiem. Szczególnie jeżeli był stałym bywalcem. - Lottie - wyciągnęłam jeszcze w jego kierunku dłoń kiedy zdecydował się usiąść, a ten delikatny uśmiech wciąż nie schodził mi z ust.

@Folklore Nero

Widząc zwolniony dla siebie kawałek kocyka ochoczo wyciągnął dłonie z kieszeni i usiadł obok dziewczyny. Miejsce, które sobie wybrała było dobre, a nawet bardzo dobrze. Widok, który można było stąd zobaczyć był naprawdę zadowalający i pozwalał na bezpieczne oglądanie niemalże całego centrum parku, a co za tym idzie również jeziora. Patrząc przed siebie rzekł do dziewczyny spokojnie:
- Dokładnie tak, Latte. Jeśli natomiast chodzi o Ciebie to z początku Cię nie poznałem Lottie. Normalnie widzę Cię lekko ubrudzoną czekoladą w kącikach ust. Czekoladowe muffinki, prawda? Też uważam, że są przepyszne. - Uśmiechnął się w stronę dziewczyny bardzo szczerze i przyjaźnie, a następnie kontynuował.- Jesteś tutaj sama? Czy może czekasz na kogoś?
W sumie to bardzo liczył, że jednak są sami. Miał ochotę spędzić dziś jak najwięcej czasu w towarzystwie małej blondynki.

Zachichotałam tylko na wzmiankę o muffinach. To nie tak, że podjadałam w pracy, służyły mi jako drugie śniadanie, jeżeli tylko byłam w stanie sama je sobie zrobić. W końcu płaciłam za nie! Nie było chyba nic złego w tym, że chciałam zjeść coś dobrego, prawda? A nie ma nic lepszego od muffinek czekoladowych (albo jakichkolwiek innych łakoci) z Cafe Francisco.
  - I jeszcze w fartuszku - bo przecież był częścią mojego stroju roboczego, o nim nie można było zapomnieć. Mimo że wydawał się być najzwyklejszy na świecie, bo taki był, to przecież można było dzięki niemu bardziej utrwalić sobie wygląd pracownika. - Sama. Miałam po prostu wyjść na spacer, ale... po prostu usiadłam tutaj - przyznałam tylko, odwracając w końcu od niego wzrok i patrząc na jezioro. Jeszcze trochę i będzie tutaj mnóstwo ludzi, którzy, mimo zakazów, zechcą się kąpać. I matek, puszczających dzieci do wody, żeby ułatwić im znoszenie gorąca. Póki co, wszyscy po prostu byli zajęci spacerami, jakby cieszyli się tym, że w końcu nadeszły cieplejsze, mniej deszczowe dni. Jakby cieszyli się z tego, że już nie muszą siedzieć w domach.

@Folklore Nero

Zaśmiał się szczerze na wzmiankę o fartuszku. To prawda, pomimo tego, że był to jej standardowy element pracowniczej garderoby to dodawał jej swoistego uroku. Spoglądając na dziewczynę rzekł:
- To prawda. Aż zadziwiające jest dla mnie, że nie postanowiłaś założyć go też i tutaj. Wyglądasz w nim naprawdę uroczo.
Po tych słowach nabrał powietrza w płuca i rozejrzał się po parku. Na ten moment wszystko wyglądało tak spokojnie, niewinnie. Świat, który budził się do życia po zimie był czymś naprawdę zadziwiającym, a spoglądanie na to wszystko wydawało się być prawdziwym przywilejem. Folk bardzo cieszył się, że miał taką możliwość, zwłaszcza, że towarzystwo również było niczego sobie. Kiedy dziewczyna sprecyzowała mu dlaczego postanowiła tutaj przyjść znów na nią spojrzał. Miał ogromną ochotę spojrzeć jej w oczy. Następnie, kiedy nawiązali kontakt wzrokowy rzekł:
- Wybrałaś świetne miejsce. Park o tej porze roku wygląda wręcz przecudownie. Wydaje się, że nawet największy problem z czasem znika. Tak jest i tutaj, zima się skończyła, a wiosna zaczyna coraz bardziej się rozprzestrzeniać. Szczerze powiedziawszy nie mogłem się doczekać kiedy do tego świata znów wróci słońce. Wszystko dzięki niemu wydaje się milsze, ciekawsze, żywsze.
Po tych słowach zerwał kontakt z kobietą i położył się na kocu. Wyciągając nogi przed siebie westchnął, a następnie zamykając oczy pozwolił żeby promienie słońca otuliły jego twarz. To był naprawdę cudowny poranek.

Gdyby było minimalnie cieplej, bez wątpienia miałabym, przynajmniej delikatnie, zaróżowione policzki. Nigdy nie potrafiłam reagować inaczej na komplementy. Wymamrotałam jeszcze ciche dziękuję, skupiając spojrzenie przez moment na swoich dłoniach. Jakoś komentarze odnośnie mojego wyglądu w pracy były łatwiejsze do przyjęcia; nie ważne, czy były to komplementy, czy kąśliwe uwagi na temat niewielkiego wzrostu. Albo czekolady w kącikach ust, kiedy ktoś wchodzi do kawiarni w trakcie mojej przerwy śniadaniowej. No cóż, ludzie są różni, prawda?
  Trzeba było jednak przyznać, cały ten widok był doprawdy prześliczny. Ciężko było uwierzyć, że jeszcze trochę i będzie naprawdę ciepło. Miło. I ptaki zaczną śpiewać jeszcze głośniej niż teraz, a przynajmniej w tej części miasta. Czasem dobrze było zapomnieć o całym tym zgiełku i chaosie. Usiąść, pooddychać świeżym powietrzem, nacieszyć się naturą, o którą władze miasta faktycznie dbają. Statystycznie zielony kolor obniża poziom stresu i odpręża, ale ile w tym prawdy?
  - Wyszedłeś się przejść, czy...? - choć nadal patrzyłam raczej po ludziach dookoła, czy wpatrywałam się w odbicie słońca w tafli jeziora, nadal wykazywałam pewne zainteresowanie swoim, dość niespodziewanym, towarzyszem. Może zaraz, jak w tych wszystkich przerysowanych filmach akcji, podjedzie za mnie czarny van, a do ust i nosa przyłożona zostanie mi jakaś szmatka z chloroformem. I już nie będzie panienki Daniels, zniknie. A jednak był to dość nierealny scenariusz. W końcu, jakie były szanse na to, że do czegoś takiego w ogóle dojdzie?