Black & Blue Tattoo

To nie tak, że lubiłam naciągać uprzejmość swoich znajomych tylko dlatego, że ich znajomość była mi do czegoś potrzebna. Czasem po prostu, bardzo rzadko, byli mi do czegoś potrzebni, a z tego tytułu potrafiłam delikatnie naciągnąć strunę przyjaźni. Jak na przykład teraz - chciałam po prostu zrobić tatuaż i, szczerze mówiąc, już nawet nie będę zastanawiała się nad jego symboliką. Mogłoby to wszystko, chociażby durne XD na kostce, które będzie mi przynajmniej przypominało o tym, jak ogromnym debilem jestem. Ups?
Szczerze, przyjęłabym już od niego chyba każdy wzór po tym, jak widziałam całe jego portfolio. Kilkukrotnie. I jeszcze widziałam go w akcji przy czymś większym, niż mały sierp księżyca na moim kciuku. Przynajmniej mnie nie uczuliło, więc mogłam tatuować się dalej, a o to właśnie mi chodziło, prawda? Więcej tatuaży! Ojczulek jakby zdał sobie sprawę, że właśnie na to chcę wydać jego pieniądze, to chyba... W sumie to nic by mi nie powiedział. To była bardzo specyficzna rodzina i jeszcze bardziej skomplikowana relacja, o której można było długo mówić, ale po co psuć sobie nerwy. Lepiej próbować o wszystkim zapomnieć i mieć nadzieje na to, że nikt nie poruszy tematu, który dotknie bolesnej blizny na mojej psychice.
Mocna, bez cukru i z bitą śmietaną. Miałam ochotę już przed samym wyjściem zrobić mu taką rakietę, żeby mu zatrzymała się praca serca, ale przecież szkoda byłoby mi tego człowieka. Przecież nie byłabym w stanie znaleźć drugiego tak wyjątkowego tatuażysty, który wcisnąłby mnie w każdy możliwy termin, a nawet załatwił coś ekstra, jeżeli byłaby taka możliwość, no ale to z reguły coś za coś. Jak chcę zostać wciśnięta z małym wzorem na sesję pomiędzy duży tatuaż, to najlepiej przyniosę kawę i dobrze by było, jakbym miała jeszcze coś.
Przynajmniej na zewnątrz nie było wcale tak zimno, co pozwoliło mi wyjść do pracy w cienkim swetrze i czarnej sukience, sięgającej nad kolano. I było mi zaskakująco ciepło, chociaż niektórzy patrzyli na mnie jak na wariatkę. No cóż.
Do salonu tatuażu weszłam z dwoma kubkami kawy, takimi wielokrotnego użytku, bo przecież trzeba być eko. Sama piłam przez papierową (!) rurkę latte z cynamonem i bitą śmietaną, gdzie dla Miszy miałam death wish coffee, z bitą śmietaną, jak sobie zażyczył. Skoro chciał czegoś mocnego, to wzięłam najmocniejszą kawę, jaką mieliśmy na stanie. I co z tego, że patrzyli na mnie jak na wariatkę, skoro to nie było dla mnie?
Privet cisnęło mi się na usta, kiedy tylko zobaczyłam swojego kumpla. A jednak po prostu patrzyłam na jego pracę, a kiedy na mnie spojrzał wskazałam na kubek z kawą. W niewielkiej, czarnej torebce, która spoczywała przy moim boku, miałam obiecany xanax, chyba pół opakowania. W sumie to zawsze mogłam się przejść do psychiatry i poprosić o więcej tabletek, które miały mi pomagać z nieustającą bezsennością, a jednak decydowałam się nimi handlować. Jakby tylko taka wiadomość dotarła do psychiatry, to chyba przestałby mi je przepisywać. No ale trudno, nie musiałby się o tym dowiedzieć. Niby skąd?
Stałam i obserwowałam działania kumpla, popijając kawę. Przecież nie będę go popędzać, bo po co.

@Mikhail Reznov