KTVU FOX 2

Dzień próby alarmu przeciwpożarowego to dzień, na który każdy świadomie czeka, ale kiedy on już nastąpi, każdy jest zaskoczony. Tegoroczna próba nie była wyjątkiem. Ruby jak co dzień przyjechała do studia pół godziny przed rozpoczęciem nagrywania, aby w bufecie, w którym nie ma jeszcze kolejek, zaopatrzyć się w kubek kawy i coś na szybko pod zjedzenia. Stając przy kasie, spojrzała przez oszkloną ścianę. Pogoda była niesamowita, słońce świeciło, a na niebie nie było śladu ani jednej chmurki. Ruby przeklęła w myślach, naturalnie cieszyła się ze świetnej pogody, aż żałowała, że musi spędzić ten dzień w pracy, a nie na plaży czy w parku, aczkolwiek podczas wczorajszego programu z prognozą pogody zapowiedziała mnóstwo opadów deszczu przez cały tydzień, a po deszczu ani śladu. Dziewczyna miała czasami wrażenie, że nie tyle, ile okłamuje innych, co okłamuje nawet samą siebie. Cóż w rzeczywistości nie powinna siebie winić, to nie są to jej słowa, ona je czyta, ale właśnie, aż czyta. Chwyciła zamówioną przez siebie kawę i paczkę z jakimiś żelkami czy cukierkami (sama nie wiedziała), i ruszyła na salę nagrań. Kiedy tylko przekroczyła próg, sali rozbrzmiał głos z radiowęzła. Głos informujący o pożarze. I dokładnie w tamtym momencie, mimo że każdy świetnie świadomy był o konieczności próby alarmu, zaczęła się panika. Wszyscy rozeszli się pospiesznie, zapominając całkowicie (a może nawet nie wiedząc) o procedurze w takiej sytuacji. Sama Bennett nie wiedząc co robić, najpierw zaczęła krążyć po pomieszczeniu, a dopiero później skierowała się mu wyjścia. Minęło dokładnie trzydzieści minut, zanim wszyscy opuścili budynek, a pięćdziesiąt, kiedy ponownie wrócili na miejsce pracy.

Ruby stała na planie zielonego tła uśmiechając się do kamery.
- Pogoda nas zaskoczyła i tak jak dziś, jutro również będzie bardzo słonecznie. Na jakiś czas możemy zapomnieć o parasolach...- przerwała, kiedy do pomieszczenia weszło kilkoro strażaków. Usiadła przy stoliku, kończąc swoją już zimną kawę, kiedy mężczyzna odpowiedzialny za bezpieczeństwo budynku zaczął oprowadzać po studiu strażaków, którzy sprawdzali każdy czujniki.

Marcus nie czytał gazet, nie słuchał radia, a telewizję oglądał tylko wtedy kiedy zapowiadali pogodę. Podobno miało padać, ale najwidoczniej prezenterka coś źle przeczytała, bo na dworze świeciło ostre słońce. A na domiar wszystkiego mieli tam mieć dzisiaj próbny alarm przeciwpożarowy. Czy mogło być gorzej? Oczywiście! Zaspał i na szybkiego próbował wygramolić się z łóżka, zjeść szybkie śniadanie i nie doprowadzając potarganych włosów do ładu wyjść z domu. Dotarł na miejsce pracy akurat minutę przed odjazdem. Odetchnął lekko z ulga obiecując sobie, że następnym razem nie będzie przeglądał Netflixa do trzeciej nad ranem. Pod stacją telewizyjną znaleźli się kilka chwil później i przewodniczący całego składu kazał im iść w wyznaczone miejsca. Marcus zawsze posłuszny i tym razem przyjął fakty takimi jakie były, czyli musiał zając najgorszą część ze wszystkich. Czujniki po udanej akcji przeciwpożarowej. Los chciał z nim zagrać w pokera i wysłał go na piętro, gdzie ta miła kobietka zapowiada pogodę. Facet, który przyprowadził Marcusa ulotnił się szybciej mucha, której masz zamiar zaraz zrobić krzywdę kapciem. Takim oto sposobem został sam na sam z prezenterką w jednym pomieszczeniu. Nie patrząc na nią żeby się nie dekoncentrować robił to co musiał robić żeby jak najszybciej wyjść i zagrzać miejsca w ciepłym łóżeczku. Bowiem dzisiaj miał jedynie uczestniczyć w tym przedsięwzięciu. Po skończonej pracy zabrał narzędzia i spakował je do torby, dopiero wtedy pozwolił sobie na spojrzenie ku kobiecie. Musiał przyznać, że telewizja jednak kłamie. Ona była o wiele ładniejsza niż na wizji i chudsza, ale podobno kamera dodaje kilogramów.
- To pani. - Powiedział krótko wsadzając sobie na chwilę śrubokręt do buzi, by zrobić miejsce w przegródce. - Zapowiada sprzeczną pogodę. - Uśmiechnął się delikatnie wskazując palcem za okno jakby chciał jej wytłumaczyć co to w ogóle jest ta pogoda. Marcus rozumiał, że praca to praca i musi zaśpiewać tak jak zagrają, ale czasami nie był w stanie tego wszystkiego słuchać.
- Długo jeszcze będzie tu pani siedzieć? Mógłbym zaoferować ciepłą kawę w dobrej kawiarni. - Zaproponował patrząc na kubek z którego trudno było oczekiwać parującego napoju. Nawet przemilczał fakt, że zapowiadany deszcze nie spadł, a jego roślinki uschły, bo zawierzył telewizji.

Ruby wymieniła jeszcze kilka słów z kamerzystami, zanim Ci korzystając z chwili przerwy, zniknęli z pomieszczenia w pośpiechu, aby uzupełnić zapasy kofeiny na całą resztę dnia. Mężczyźni stojący za kamerami w przeciwieństwie do niej po zakończonych zdjęciach do programu pogodowego mieli jeszcze kilka innych obowiązków. Kobieta, obserwując ich, często im zazdrościła. Grupa kamerzystów zawsze pracowała w jednym składzie, w jednym składzie wychodziła na papierosa i w jednym składzie wybierała się na lunch, aby razem dyskutować na temat pracy. Prezenterka pogody w tym studiu był jeden i była nim Ruby, a skoro była jedna, nie miała z kim rozmawiać o pracy i jej krytykować.
Spojrzała na mężczyznę w mundurze charakterystycznym dla strażaków, który sprawdzał czujniki. Nawet strażacy pracują zespołowo, muszą tak pracować, ich praca polega na zespole. Czy życie w strażnicy naprawdę wygląda jak w tych wszystkich serialach pokroju Chicago Fire?
Muszę z tego studia jak najszybciej uciec — pomyślała po raz kolejny w tym tygodniu.
Odwróciła szybko wzrok na kubek kawy, uświadamiając sobie, że przez całe swoje rozmyślanie miała wlepiony wzrok w bruneta.
- Słucham? - zapytała zmieszana, ponownie podnosząc wzrok na mężczyznę. Dopiero kiedy wskazał za okno, zorientowała się, o co może chodzić. Najwyraźniej nie tylko ona dostrzegła, że pogoda coś się nie zgadza.
- Wie Pan, co łączy polityków i pogodynki? - zapytała, patrząc nadal na piękne, bezchmurne niebo. - Są świetnymi kłamcami. — dopowiedziała rozbawiona, nie czekając nawet na odpowiedź mężczyzny. Cóż żart pewnie nie brzmiał tak zabawie, jak w jej myślach.
Śledząc wzrok strażaka, również spojrzała na kubek. Słysząc pytanie, początkowo chciała odmówić, wciskając jakąś słabą wymówkę, ale tego nie zrobiła.
- Ciepła kawa z dobrej kawiarni, brzmi dobrze — uśmiechnęła się do mężczyzny. W tym momencie do sali wrócili kamerzyści i reszta ekipy — musiałby Pan jednak poczekać na mnie jeszcze piętnaście minut — dodała po chwili, wstając od stolika.